17 czerwca 1908 r. powstał Związek Walki Czynnej. Była to druga, po Organizacji Bojowej PPS, formacja paramilitarna Józefa Piłsudskiego. Wykorzystując austriackie przepisy zezwalające na zakładanie towarzystw przysposobienia wojskowego, ZWC utworzył w 1910 r. dwie jawne organizacje paramilitarne: Związek Strzelecki we Lwowie oraz Towarzystwo Strzelec w Krakowie,
dowództwo nad całością organizacji przejęła lwowska Komenda Główna Związków Strzeleckich, którą kierowali Józef Piłsudski i szef sztabu Kazimierz Sosnkowski. Związek Strzelecki był organizatorem szkół podoficerskich i oficerskich, których adepci odbywali ćwiczenia na strzelnicach wojskowych oraz mieli możliwość legalnego zakupu broni i amunicji. W momencie rozpoczęcia I wojny światowej Związek Strzelecki liczył według różnych danych od 6,4 do blisko 8 tys. członków zrzeszonych w dwustu kołach strzeleckich. Członkowie Związku stanowili trzon Legionów Polskich oraz Polskiej Organizacji Wojskowej. Głównymi działaczami Związku byli m.in.: Józef Piłsudski, Aleksander Prystor, Władysław Sikorski, Edward Śmigły-Rydz, Kazimierz Sosnkowski, Marian Kukiel, Włodzimierz Tetmajer i Walery Sławek.