Premier Jarosław Kaczyński w programie „Sygnały dnia” określił wspólną deklarację premierów Polski i Izraela jako przełomowy sukces polegający „na przyznaniu Polsce racji w opowieści o II wojnie światowej”. Podobnie oceniła deklarację i jej treść prasa izraelska: „Polska wygrała bitwę o narrację”. I trudno tym opiniom zaprzeczyć.
Wycofanie się przez Polskę z przepisów penalizujących kłamstwa o polskiej historii, zawartych w lutowej nowelizacji ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej, których realna skuteczność była problematyczna, a na dodatek odwracała uwagę od istoty sprawy, nie oznacza wycofania się z walki o dobre imię Rzeczypospolitej. Pozostają przecież znacznie poszerzone instrumenty cywilnoprawne, które daje ustawa.
Lech Wałęsa obwieścił reaktywację Komitetu Obywatelskiego własnego imienia, mimo że – jak sam inteligentnie zauważył – „nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki”. Rzeczywiście, powrót do roli i znaczenia noblisty nie jest dziś możliwy głównie z uwagi na zawartość szafy Kiszczaka, choć nie wyłącznie.
Pomysł pana prezydenta debaty nad konstytucją rozumiałem jako ogólnonarodową dyskusję o szansach i zagrożeniach czekających nas w kolejnych stu latach od odzyskania niepodległości. Więcej, okazję do wciągnięcia, ponad głowami partyjnych liderów totalnej opozycji, do poważnej rozmowy o przyszłości Polski także tych obywateli, którzy nie sympatyzują z obozem rządzącym.
Korea Północna od dziesięcioleci była dymiącym pistoletem wymierzonym w wolny świat, poręcznym instrumentem wykorzystywanym przez Rosję (wcześniej Związek Sowiecki) i Chiny, zmuszającym USA do stałego angażowania znacznych sił i środków w rejonie Pacyfiku. Z problemem tym borykały się kolejne administracje, niemające pomysłu, jak go rozwiązać.
Po raz kolejny w Dusznikach-Zdroju, w dworku Chopina, ma miejsce spotkanie patriotów – Przystanek Niepodległość. Tym razem ma ono szczególny wymiar, bo odbywa się w 100-lecie odzyskania przez Polskę niepodległości.
Choć lewicowe media przyzwyczaiły już nas do specyficznie pojętej rzetelności, to przegląd poniedziałkowej prasy zdumiewa. Oto „Gazeta Wyborcza” przypuszcza atak na śp. Lecha Kaczyńskiego, zarzucając mu na podstawie jednego wywiadu rzekome naciski ws. Tomasza Komendy. Prasowym cynglom nie przyszło do głowy, że ówczesny minister sprawiedliwości wypowiadał się na podstawie materiałów postępowania karnego przeprowadzonego, zanim objął to stanowisko.
Byłemu wiceministrowi sprawiedliwości w rządzie PO-PSL, adwokatowi Michałowi Królikowskiemu postawiono zarzuty związane z wyłudzeniem przez grupę przestępczą VAT na blisko 700 mln zł.
Platforma Obywatelska dokonała wyboru daleko przekraczającego samą sprawę posła Stanisława Gawłowskiego. Mogła się zachować jak wszystkie normalne partie polityczne, które pod każdą niemal szerokością geograficzną jak ognia unikają jakichkolwiek powiązań z politykami objętymi zarzutami karnymi, a zarzutami o charakterze korupcyjnym w szczególności.
Już ósmy raz przeżywamy rocznicę smoleńskiej tragedii. Oprócz wspomnienia tych, którzy przedwcześnie odeszli, warto zapytać o drogę, jaką wspólnie przeszliśmy od tamtego kwietniowego poranka. Szok wywołany hekatombą polskiej elity narodowej, zwielokrotniony późniejszą całkowitą abdykacją rządu mającego za nic polską rację stanu, zawiązał w całym kraju wspólnotę obywateli.
Ależ sypnęło ekspertami! Od niedawna, to znaczy od piątkowego prezydenckiego weta do ustawy degradacyjnej. Nigdy nie przypuszczałem, że znajdzie się aż tylu purystów prawniczych i legislacyjnych. Wcześniej przecież ci sami specjaliści nie dostrzegali radosnej twórczości legislacyjnej samego pana prezydenta. Ale z pomocą posła Stanisława Piotrowicza udało się w końcu sklecić ustawy sądowe.
Niespodzianki nie było. Nie pomogły wyższe kary i Hanna Gronkiewicz-Waltz po raz kolejny nie stawiła się, by przed warszawiakami zdać sprawę z systemowego grabienia ich metodą „na kamienicę”. Tym razem przeszkadzał jej „zbyt ogólny” charakter rozprawy przed komisją weryfikacyjną.
Poseł Stanisław Gawłowski, któremu postawiono pięć poważnych zarzutów kryminalnych, ma pełne prawo do wysuwania argumentów przemawiających na jego korzyść. Jednak prawo to winien realizować przede wszystkim przed sądem.
Wysoki rangą prokurator Dariusz Różycki nijak nie był w stanie przypomnieć sobie żadnych zasadniczych okoliczności śledztwa ws. Amber Gold. Nie zwrócił uwagi np. na fakt zatrudniania przez grupę przestępczą syna urzędującego premiera. Z pamięci wypadło mu też spotkanie z tymże premierem w VIP-owskiej loży podczas meczu.
Nie będzie specjalnie odkrywczą konstatacją, że wyroki ziemskich sądów na całym świecie bywają omylne, a rzeczywista sprawiedliwość zostanie każdemu wymierzona na Sądzie Ostatecznym.
Wydawało się, że wraz z powołaniem nowego składu Krajowej Rady Sądownictwa reforma wymiaru sprawiedliwości będzie miała z górki. Jednak na skutek zacietrzewienia I prezes Sądu Najwyższego może dojść do zablokowania prac rady. Oto bowiem pierwsze jej posiedzenie powinien zwołać przewodniczący KRS u. Tego zaś nie ma, bo Małgorzata Gersdorf zrezygnowała z tej funkcji.
Sędziowie Sądu Najwyższego postanowili uwolnić od winy kolegę, który, jak twierdzi, „przez roztargnienie” wziął do kieszeni cudze pieniądze. Roztargnienie to jednak nie tylko cecha sędziego Topyły.
To, co uczynił z nowelizacją ustawy o IPN-ie prezydent Andrzej Duda, dało nie tylko jasny sygnał Polakom, że z obranej drogi walki o prawdę i nasze dobre imię nie ma odwrotu. Dało również konieczny czas na weryfikację i ocenę różnych wątpliwości. Ważny jest też jeszcze jeden aspekt.
Wojewoda mazowiecki stanął na wysokości zadania i zakazał pikiety narodowców przed ambasadą Izraela w Warszawie. Dobrze się stało, bo licho nie śpi, a „innych szatanów” wcale nie brakuje.
Pozornie znowu nic się nie stało. Kilka baloników z farbą, którymi obrzucono siedzibę partii rządzącej, czy fekalia rozsmarowane na oknie biura posłanki Nowoczesnej.