U boku Wolińskiej

Przez ręce Jóźwiaka przechodziły kluczowe dla formowania czerwonej okupacji sprawy – zabójstwo pierwszego przywódcy PPR Marcelego Nowotki, współpraca z Gestapo, walka z niepodległościowym podziemiem, procesy polityczne. Komunizować zaczął wcześnie – w 1921 roku wstąpił do KPRP (Komunistyczna Partia Robotników Polskich), a potem do KPP. Za przestępczą działalność niepodległa Rzeczpospolita więziła go m.in. w Berezie Kartuskiej (po wojnie komuniści nazywali Berezę polskim obozem koncentracyjnym). Życiową partnerką Jóźwiaka była Helena Wolińska (Fajga Mindla Danielak). Początkowo „Lena” była jego podwładną w sztabie GL-AL, potem zawdzięczała mu wysokie stanowiska w milicji i Naczelnej Prokuraturze Wojskowej, gdzie w latach 1950–1953 pozbawiała wolności polskich patriotów. To decyzją Wolińskiej szef „Kedywu” Armii Krajowej, gen. August Emil Fieldorf „Nil”, po ciężkim śledztwie został skazany i zamordowany. Decyzje o tymczasowym aresztowaniu Jóźwiakowa wydawała w ścisłej współpracy z bezpieką, łamiąc nawet stalinowskie prawo. W 1956 roku Franciszek Jóźwiak został wyrzucony z partii, karierę kończył jako prezes Najwyższej Izby Kontroli. Wcześniej Wolińska wróciła do swojego męża – Włodzimierza Brusa, z którym ostatecznie wyjechała po 1968 roku do Oksfordu. „Witold”, który był pod butem „Leny”, ciężko przeżył „kosza”. Kiedy w 1953 roku Wolińska aresztowała AK-owca Juliusza Sobolewskiego, jego żona Krystyna znalazła ratunek u szefa NIK: „Nic go nie obchodziło, dopóki przypadkiem nie powiedziałam, że oskarżająca męża prokurator Lena Wolińska to nie kobieta, lecz potwór w mundurze pułkownika”. Juliusz Sobolewski jednak wkrótce po wyjściu z katowni przy ul. Rakowieckiej zmarł, bo rentgenowskie prześwietlenia okazały się celowymi naświetleniami.