5 marca 1940 r. na wniosek szefa NKWD Ławrientija Beri Biuro Polityczne KC WKP(b) zdecydowało o rozstrzelaniu polskich jeńców wojennych przebywających po 17 września 1939 roku w sowieckich obozach w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie oraz polskich więźniów przetrzymywanych przez NKWD na obszarze zajętych wschodnich województw Rzeczypospolitej.
W wyniku tej zbrodniczej decyzji zgładzono około 22 tys. obywateli polskich. Na wniosku Berii znajdują się podpisy Stalina, Woroszyłowa, Mołotowa i Mikojana, a także ręczna notatka: „Kalinin-za, Kaganowicz-za”.
3 kwietnia 1940 r. NKWD rozpoczęło likwidację obozu w Kozielsku, a dwa dni później obozów w Starobielsku i Ostaszkowie.
W nocy z 12 na 13 kwietnia 1940, tym samym czasie, gdy NKWD mordowało polskich oficerów ich rodziny zostały wywiezione w głąb ZSRS.
Zamordowanie polskich oficerów nastąpiło w tym samym czasie, kiedy Niemcy na okupowanych terenach Polski prowadzili Akcję A-B, podczas której rozstrzelali kilka tysięcy przedstawicieli polskiej inteligencji.
