Kukiz: Głową z murem walczę

Na nowej płycie śpiewam o wielkich nadziejach i tym, co z nich zostało. O takim marazmie, w który wpada oszukane społeczeństwo - mówi Paweł Kukiz w rozmowie z Janem Pospieszalskim.

Twoja nowa płyta „Siła i honor” zaczyna się od… piosenki góralskiej?
Tak. „Tu moja góra i moja swoboda” i słyszymy huk niszczenia, odgłos bombowców, fragment przemówienia Hitlera i nagle: „Heil Steinbach!”. Na koniec fragmenty piosenki pierwszej dywizji SS im. Adolfa Hitlera: „Wir marschen nach Osten, nach Osten”. Rafał Paczkowski, realizator i reżyser dźwięku, wpadł na pomysł, by w tle słychać było dzwoneczki grające hymn Unii Europejskiej.

?
Tak sobie pomyślałem, że po jaką cholerę było to zwycięstwo, jak Niemcy i tak wszystko mają. Po tym utworze wchodzi motyw 17 września i piosenka „Kurica nie ptica – Polsza nie zagranica”. Tę „górę” z pierwszej piosenki biorą Niemcy, a potem wchodzą Rosjanie i się nią dzielą. Mamy tu też „Obławę” Jacka Kaczmarskiego w punkowej wersji, która na płycie pełni funkcję piosenki opowiadającej o dorzynaniu resztki akowców – Żołnierzy Wyklętych. Następie tekst Włodzimierza Wysockiego „Ratujcie nasze dusze”, mówiący o opozycji, o wejściu w emigrację wewnętrzną. I śpiewam: „siła, honor, duch, odwaga, jedność, sprawa, Bóg, braterstwo, w otchłań ciemną, w imię prawa, zbrojnie razem po zwycięstwo”. Ta rewolucja niewiele daje, bo z pozycji obywatela po tej rewolucji śpiewam: „za dużo tu słów, za mało jest miejsca, za szybki jest prąd za słabe są serca, na rzęsach masz tusz, a w oczach już nic. Za prawdę jest lincz, za kłamstwo sława, w przysiędze jest Bóg, za krzyżem posada”. Mówię tu o wielkich nadziejach i tym, co z nich zostało. O takim marazmie, w który wpada oszukane społeczeństwo. Potem jest piosenka „Słowo” – wiadomo, o politykach: „Twoje słowo nic nie znaczy, słowem tylko kupisz czas, kiedy zniknie w niepamięci, wtedy nowe słowo dasz. A w nim jeszcze więcej żaru, po nim jeszcze więcej braw i na chwilę się podniesiesz, choć już trudniej będzie stać”.

Piosenka „Homo Politicus” to recenzja całej klasy politycznej i dosyć ponura wizja. A co dalej?
Kończy się komuna i zaczyna Solidarność: „Więc wyszło słońce, ciepłem nadziei głowy gorące, jeden za wszystkich, oni za niego, razem do karmy – nie ma niczego. Więc Bóg się rodzi, nikt nie truchleje, czekają ziarna i razem krzyczą i solidarnie idą ulicą, płaczą sztandary, hasłami – Bóg i Ojczyzna – Chodźcie z nami!”. Ale słuchaj dalej: „Więc dał im ziarno – znów rosną dzioby, popatrz, co chwilę leci nowy. Zbili się w stada, zjedli sztandary, kije zostały, biją kijami, swój swego chłonie, potem obcego, siebie na końcu – nie ma niczego”.

Tak to widzisz? To bezlitosna diagnoza. 
Też się zastanawiałem, czy nie przesadziłem z tym „dołem” i powstał taki osobisty tekst, w którym sam do siebie, autoironicznie śpiewam. „Powiedzieć, że źle jest, murem się otoczyć, rozpłakać nad sobą, głową z murem walczyć. Szum lasu podpalić, łzy we krwi utopić i studnię wykopać, słuchać krew jak kapie, jak długo kropla spada z rozbitego czoła, aż w końcu zadudni… tego nie zobaczysz, dno studni za ciemne, a tam w dole słońce w zimnej wodzie tonie, było za gorące, zakryły je chmury, uciekło do ziemi, do wody schowało, kamieniem otuliło i bólu nie było, bo księżyc zaświecił, wszystko zasnęło na wieki...”

A jednak w ostatniej piosence dajesz nadzieję?
Tekst jest o przemijaniu i tym, że jest w tym sens. „A kiedy przyjdzie taki czas, że myślisz: nie ma tutaj nic, że nie ma po co iść – masz być. A kiedy budzisz się i nie wiesz, gdzie i po co, wtedy masz rozdmuchać żar, potężny. To dar, wielki dar, a kiedy nagle strach, co dalej, złapie mocno krtań, to omiń go i trwaj, masz moc. Dla ciebie góry, morza, zorza, a siebie innym daj. Do końca roznieć żar – twój dar. Koniec końców – początkiem wszystkiego, owoc spada po to, żeby nowe rosło drzewo”. A płyta kończy się tak, jak zaczęła – muzyką góralską.

Całość wywiadu z Pawłem Kukizem w weekendowej "Gazecie Polskiej Codziennie"

 

Źródło: