W tym momencie musimy być solidarni z Pawłem Kukizem. Chamstwo, agresja, wyzwiska, ataki na rodzinę, a także wyciąganie prywatnych kwestii z życia osobistego tylko po to, żeby jeszcze bardziej upokorzyć Kukiza, nawet jak na marne standardy III RP wprawiają w zdumienie. Warto nazwać rzeczy po imieniu. To, co dziś wyprawiają totalna opozycja i związane z nią media i „autorytety”, to hodowanie nowego Cyby. Jego ofiarą ma być właśnie Paweł Kukiz. Osoby kierujące nagonką na tego posła mają pełną świadomość tego, co robią. Widać to po konsekwencji, z jaką dążą one do swojego celu. Następuje próba sterroryzowania człowieka, zmieszania go z błotem. Każdy, kto ośmieli się zagrać przeciwko środowisku biznesowo-medialnemu związanemu z Platformą, musi wiedzieć, że zostanie zniszczony. Wybór Kukiza jako ofiary nie jest przypadkowy. Po pierwsze, można do ataku na niego wykorzystać jego byłe artystyczne środowisko (w którym liczba sloganów o wolności i niezależności jest wprost proporcjonalna do stopnia wysługiwania się PO). Po drugie, Kukiz, w przeciwieństwie do posłów PiS, pozbawiony jest w tym momencie wsparcia silnego zaplecza politycznego. Wielokrotnie się z Pawłem Kukizem nie zgadzałem. Wielokrotnie zdarzało mi się wchodzić z nim, publicznie, w najostrzejsze nawet polemiki. Więcej, jestem pewny, że jeszcze wielokrotnie zdarzy mi się z nim pokłócić, a wiele z jego pomysłów przyprawi mnie o ból głowy. Nic to jednak nie zmienia. W obliczu iście mafijnej nagonki, jakiej padł on ofiarą, żaden przyzwoity człowiek nie może pozostać obojętny. Trzeba pokazać atakującemu Kukiza bydlactwu, że nie jest on sam. Dlatego, niezależnie od tego, jak może to śmiesznie zabrzmieć, powtórzę tytuł felietonu: Dziś je suis Kukiz.
Je suis Kukiz
Oczywiście tytuł tego felietonu jest trochę szyderczy i odwołuje się do kuriozalnych sloganów, które na Zachodzie okazują się remedium na każdą tragedię. Niemniej groteskowe hasła mogą się na coś przydać.
