Niezależnie od tego, co sądzimy o tej sytuacji, o tym, skąd się tam wzięli, czy faktycznie uciekają z terenów objętych wojną, czy też pochodzą z Iraku i Egiptu, jedno jest pewne. Ci ludzie przeżyli wiele, a to, co dziś się z nimi dzieje, nie jest wcale „wesołe”. Faktycznie, znaleźli się w potrzasku, wykorzystani przez cynicznego dyktatora, któremu nie dość mordowania własnego narodu, zabrał się więc za urządzanie prowokacji na granicy z Polską. Zaś ich sytuację Platforma ewidentnie chce pogorszyć. Najpierw wysyłając tam swoją wersję „głupiego i głupszego”, czyli Jońskiego i Szczerbę, teraz, jakby to nie wystarczało, swoją prawdziwą „wunderwaffe”, Klaudię Jachirę. Ciężko sobie nie zadać teraz prostego pytania. Czym sobie ci ludzie zasłużyli na taką traumę, taki stres, który w każdym normalnym człowieku musi wywoływać fakt obecności Jachiry w pobliżu? Żarty jednak na bok. Wysłanie właśnie Jachiry jest bardzo konkretną wiadomością ze strony Platformy. Partia ta w ten sposób w najwyraźniejszy z możliwych pokazuje, że zależy jej tylko na hucpie, cyrku, błazenadzie i idiotycznych happeningach, bo tylko do tego zdolna jest Jachira. Platforma po prostu stwierdziła, że ludzie koczujący na polskiej granicy to idealne paliwo do politycznej zadymy. Nieważny ich los, konsekwencje podjętych działań, sytuacja związana z Łukaszenką – liczy się tylko polityczny cyrk. To jest najsmutniejsza prawda o tych migrantach. Oni naprawdę znaleźli się między młotem a kowadłem. Z jednej strony mają Łukaszenkę, który nie cofnie się przed niczym. Z drugiej wypuszczonych przez Platformę Obywatelską Jachirę, Jońskiego i Szczerbę. Oczywiście nie chcę porównywać trójki polskich klaunów politycznych do cynicznego i niebezpiecznego dyktatora…
Niemniej sądzę, że w jednym są do siebie bardzo podobni. W swoim skrajnym cynizmie, bezduszności wobec cierpienia i postrzeganiu ludzkiej tragedii tylko jako sposobu do osiągnięcia swoich celów politycznych.
