Baboki, beboki i śląska gotka

Pamiętam, że muzycy tłumaczyli wówczas w radiowej Trójce, o co chodzi z tymi babokami, ale chyba nie przekonali redaktora Niedźwieckiego i utwór trafił na antenę z tytułem zmienionym. Chętnie bym o tym zapomniał, bo dużo bardziej lubię to, co częstochowska kapela grała wcześniej, w pierwszych latach swej twórczości, niestety nie pozwoliła mi na to śląska posłanka Ewa Kołodziej. Gdy pani Kołodziej weszła na sejmową mównicę z pacynkami śląskich beboków (zwracam uwagę, te pisane są przez „e”), trochę na opak zrozumiałem sytuację. Przez czarny sweter posłanki jej słowa „boicie się śląskiej godki” zrozumiałem jako „śląskiej gotki”. Ciemnowłosa kobieta z mrocznymi pacynkami skojarzyła mi się z subkulturą, nie regionalizmem. I przyznam, że tkwiłem w tym błędzie kilka dni, zastanawiając się, czemu miałbym bać się tych śląskich fanek nie najweselszej i na ogół ponurej muzyki, z którą często jest mi po drodze? Popełniłem jeszcze jeden błąd w swym myśleniu, byłem bowiem przekonany, że mam do czynienia z gwiazdką jednego sezonu, góra dwóch sezonów, jak Jachira czy Sterczewski, tymczasem to już czwarta kadencja Ewy Kołodziej. Na Śląsku postaw wobec polskości pewnie tyle co Ślązaków, ba, samych gwar zdaje się niewiele mniej, tymczasem nagle politycy wykreowali odrębny język i po latach udało się im narzucić to wszystkim administracyjnie, coraz częściej w kontrze już nawet nie do warszawy (jako administracji), lecz Polski jako takiej. A przecież w zdaniu, że taki Kohut jest reprezentantem całego Śląska, prawdy tyle co w zdaniu, że Marta Lempart reprezentuje kobiety. No, jakieś na pewno, ale czy wszystkie?   

 

Źródło: Gazeta Polska