Gdy naukowcy z francuskiego Narodowego Instytutu Prewencyjnych Badań Archeologicznych odkryli czworokątny fundament o wymiarach boku 8,2 metra, nie wiedzieli najpierw, jakie było jego przeznaczenie. Wokół tej kamiennej konstrukcji znaleziono dziesięć dołów grobowych zawierających ludzkie szczątki – ciała rzucone były niedbale, jedno na drugim. Zapisy archiwalne z lat 1544-1547 ujawniły tożsamość budowli: to historyczna szubienica Grenoble – Port de la Roche. Tak naprawdę nie było to miejsce egzekucji, ale platforma „wystawowa”, na której wieszano ciała po faktycznej egzekucji w innym miejscu. Konstrukcja składała się z ośmiu kamiennych filarów podtrzymujących drewnianą ramę, która wznosiła się na wysokość około pięciu metrów, tworząc ponury punkt widoczny dla wszystkich, którzy weszli do miasta przez jego północną bramę.
Osoby skazane na śmierć w Grenoble były publicznie stracone w centrum na Place aux Herbes. Potem ich ciała transportowano do Port de La Roche w celu ich wyeksponowania, aby swym przykładem odstraszały potencjalnych przestępców.
Są pochowani bez żadnej troski, ciała mogły być przenoszone w inne miejsca, okaleczane. Spośród 32 osób – 30 mężczyzn i dwóch kobiet – co najmniej jedna wykazywała wyraźne dowody dekapitacji – powiedział archeolog Nicolas Minvielle-Larousse.
To traktowanie odzwierciedlało przekonanie, że odmowa właściwego pochówku jest losem gorszym niż śmierć, skazując duszę na wieczne potępienie. Taka niesława służyła wielu celom: zaspokajała publiczne zapotrzebowanie na surową sprawiedliwość, wzmacniała autorytet państwa i wysyłała niewątpliwą wiadomość do każdego, kto rozważa bunt lub przestępstwo.
Szubienica prawdopodobnie przestała być używana na początku XVII wieku. Gdy Grenoble się rozrastało, jej resztki zostały zapewne zakopane i w ten sposób przetrwały do dzisiaj.
