W grudniu do kin wszedł film „Przy Planty 7/9”. W polskim opisie filmu czytamy: „4 lipca 1946 roku milicja, żołnierze i zwykli kielczanie zabijają ponad 40 ocalałych z Holocaustu Żydów. (...) Pogrom kielecki staje się symbolem polskiego powojennego antysemityzmu. (...) Po upadku komunizmu Bogdan Białek – polski katolik – zaczyna publicznie mówić o tym, co się wtedy wydarzyło. Przebija się przez teorie spiskowe dotyczące pogromu, wyparcie pogromu ze świadomości kielczan i utrwalane przez lata wzajemne stereotypy Polaków i Żydów”. Już w tym opisie nic się nie zgadza. Reżysera Michała Jaskólskiego ani Bogdana Białka niespecjalnie interesuje „co się wydarzyło”. Choć jako sprawców wymieniono milicję i wojsko, twórcy ignorują wątek prowokacji. Nie obchodzi ich to, że nadal prowadzone są badania, odkrywane dokumenty i relacje wskazujące, że pogrom był wielopiętrową sowiecką prowokacją. Nie jest też prawdą, że pogrom był wyparty ze świadomości Polaków i dopiero Białek zaczyna publicznie o tym mówić. Jest szereg książek, publikacji, odbyło się wiele konferencji, są filmy i programy TV. Za pogrom publicznie kajał się prezydent Kwaśniewski i polscy biskupi. Film zbiera nagrody na całym świecie. W angielskiej wersji, w opisie, pominięto już udział milicji i wojska.
Sprawcami mają być, są Polacy, mieszkańcy Kielc. Dla Białka nie ma to znaczenia. Mówi wprost: „Co to zmienia, czy w Kielcach doszło do prowokacji czy nie?”. Białek został odznaczony za pracę na rzecz pojednania. Dziwne to pojednanie, ufundowane na odmowie wiedzy i uporczywym potwierdzaniu tezy o polskim antysemityzmie. W opisie angielskim ani w polskiej wersji nie zaznaczono, że film jest współfinansowany przez Claims Conference, instytucję walczącą o finansowe odszkodowania dla ofiar Holokaustu. Szkoda. Pozwala to lepiej rozumieć mechanizm powstania filmu.
