O ile nie spodziewałem się wysokich standardów moralnych od policjantów, to jednak nauczyciele, wychowawcy młodzieży, raczej kojarzyli mi się z odpowiedzialnością i prawdomównością. Ale niestety, te czasy najwyraźniej minęły. Ostatnio nawet miałem okazję zapytać moją pierwszą nauczycielkę języka polskiego, co myśli na ten temat.
Powiedziała, że za jej czasów strajkowało się po godzinach, aby uczniowie nie tracili lekcji. Czy miała mniej powodów do strajku? W czasach, gdy się poznawaliśmy, w szkole w Lucieniu nie było bieżącej wody, zimą było zimno, bo kaflowe piece nagrzewały się do trzeciej lekcji. Kible były na zewnątrz i w zasadzie lepiej było je omijać. Z pomocy dydaktycznych dysponowaliśmy jedynie starymi mapami, a największą ekstrawagancją, którą pamiętam z tamtych czasów, była kolorowa kreda. Dziś, 25 lat później, rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Multimedialne tablice. Laptopy. E-dzienniki. Sale komputerowe i w zasadzie każda metoda nauczania, jaką sobie człowiek wymyśli, dostępna na wyciągnięcie ręki. Tylko ludzie jacyś tacy mniej ze wszystkiego zadowoleni. Praca nauczyciela jest szalenie ciężka i nie bez powodu życząc komuś źle, mówimy: „Obyś cudze dzieci uczył”. Byłoby super, gdyby nauczyciele zarabiali więcej, ale nie jestem przekonany, czy ten dodatkowy tysiąc złotych cokolwiek zmieni. Dziś bowiem mało kto ma powołanie do pracy z młodzieżą, a raczej myśli o tym, by mieć stabilną pracę z trzema miesiącami wakacji. Forma protestu i naciąganie na L4 tylko potwierdza, jaką drogę w edukacji przeszliśmy. Skupiliśmy się na poprawieniu fasady, ale w tym czasie zdegenerowaliśmy filary, czyli społeczność nauczycielską. Ta najwyraźniej zapomniała, że jest przede wszystkim od tego, by nauczać i wychowywać przyszłe pokolenia.
