Przyroda na wyciągnięcie ręki: Co wiesz o... droździe obrożnym?
Dzięki białej obroży łatwo zidentyfikować drozda obrożnego, ale przez skryty tryb życia trudniej go dostrzec. To gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny drozdowatych. W skali kraju to bardzo nieliczny ptak lęgowy, w latach 2013–2015 jego liczebność szacowano na 1600–3200 par.
W Polsce to ptak lęgowy w górach w Karpatach nieliczny lub średnio liczny, w Sudetach bardzo nieliczny. Najliczniej występuje w Tatrach oraz w Beskidzie Żywieckim wraz z Babią Górą i Policą. W czasie migracji na północy kraju, zwłaszcza na wybrzeżu Bałtyku. Zatrzymują się wtedy na obrzeżach lasów i miejscach, które gęsto porastają wyższe krzewy. Przyloty mają miejsce w marcu lub kwietniu, a odloty od września do listopada.
Zamieszkuje górskie rejony całej Europy aż po Ural. To ptak wędrowny opuszczający tereny o surowym klimacie. Zimuje w rejonie Morza Śródziemnego, na Bliskim Wschodzie i w północnej Afryce. Ze strefy klimatu umiarkowanego tylko część ptaków migruje, reszta pozostaje na terenach lęgowych lub schodzi na pogórze. Ze względu na specyficzne wymagania środowiska zasięg występowania tego drozda jest silnie porozrywany. Areał jest bardziej zwarty tylko w północno-zachodniej Europie, na Wyspach Brytyjskich i w Skandynawii.
Wielkością, ciemnym ubarwieniem i sylwetką zbliżony do kosa – jest z nim spokrewniony, choć drozd obrożny jest północnym gatunkiem górskim, bardziej smuklejszym i o dłuższej szyi. Masa ciała ok. 95–140 g.
Upierzenie czarne, pióra na skrzydłach i spodzie ciała mają jasne brzegi. Widoczny jest dymorfizm płciowy. U czarno ubarwionego samca w szacie godowej na piersi kontrastowa, wyraźna, duża, biała obroża w kształcie półksiężyca, w szacie spoczynkowej brudnobiała. Oprócz tego jego brzegi piór na skrzydłach i spodzie ciała są rozjaśnione. Samica ma ubarwienie szaro-brunatne z wyraźniejszym łuskowanym (ułożonym z jaśniejszych brzegów piór) rysunkiem upierzenia i słabiej zaznaczoną, ciemniejszą (bardziej matową) niż u samca półobrożą. Widać to zwłaszcza jesienią, kiedy u samicy nowe pióra mają wyraźniejsze ciemniejsze pręgi, które później ulegają częściowemu wytarciu. Nogi ciemne, dziób żółty z czarnym końcem. W locie skrzydła u obu płci wydają się jasne. Nie ma białej obrączki ocznej. Młode zamiast półksiężycowej obroży mają jedynie małą, białą plamkę pod dziobem i są silniej łuskowane.
Ostrzega ostrym, skrzypiącym „tjuk”. Śpiew głośny, urywany, szczebiotliwy, z powtarzanymi krótkimi fletowymi motywami, nieco podobny do melodii drozda śpiewaka, ale jest bardziej szorstki. Samce śpiewają siedząc na skałach.
Płochliwy dużo bardziej niż kos, zaniepokojony kryje się wśród kamieni. Nie jest to ptak rzadki, ale przez skryty tryb życia rzadko widywany. Gdy jednak się go zobaczy, łatwo go zidentyfikować po białej obroży. Wędrowny, przeloty w III–IV i IX–XI. Poza okresem lęgowym skupia się w grupy, a w czasie migracji drozda obrożnego spotkać można w stadach z innymi gatunkami drozdów. Po ziemi skacze, a lata szybko, choć na krótkie dystanse.
Górskie lasy regla górnego, piętro kosodrzewiny przy górnej granicy lasu, górskie mokradła, skandynawskie płaskowyże. Nie ma dużego znaczenia skład gatunkowy kompleksu leśnego, choć najchętniej zamieszkuje górskie bory iglaste (w Polsce świerkowe) i krajobrazy mozaikowe poprzecinane trawiastymi obszarami, gdzie szuka pokarmu. W Bieszczadach zasiedla lasy jodłowe, oprócz tego w Polsce lasy bukowe z domieszką jodły i świerka ulokowane w pobliżu wody lub strumienia. Wybiera więc zacienione, wilgotne siedliska w bogate w drzewa lasach górskich, a na północy areału zamieszkuje też wrzosowiska, torfowiska i tundrę.
Pierwotnie gatunek występował w północnych lasach iglastych. W okresie zlodowaceń zasiedlał też niższe szerokości geograficzne Europy Zachodniej i Środkowej. Gdy w okresie polodowcowym klimat się ocieplił, południowe populacje stopniowo zaczęły się przemieszczać w wyższe tereny górskie od Półwyspu Pirenejskiego po Kaukaz. Częściowo migrowały w kierunku północnym. Obecnie to gatunek górski, występujący ponad 700 m n.p.m.
Jego pożywienie to owady i ich poczwarki, larwy, pająki oraz inne bezkręgowce jak dżdżownice wchodzą w skład pokarmu jedzonego wiosną i latem, a zwłaszcza w okresie lęgowym, podobnie jak ma to miejsce u innych drozdowatych. Małymi bezkręgowcami karmi też młode. Jesienią i zimą zbiera głównie mięsiste jagody, które zrywa często z końca gałęzi podczas lotu. Pokarm zbiera głównie na ziemi i z gałęzi drzew i krzewów.
W ciągu roku wyprowadza jeden lub dwa lęgi, od drugiej połowy kwietnia do czerwca. Tworzone pary są monogamiczne.
Koszyczkowate gniazdo jest umieszczone w kosodrzewinie lub nisko (na wysokości 1–3 metrów) na młodym świerku czy jodle lub gęstych krzewach iglastych, zwykle przy pniu. Bywa też ukryte w szczelinie skalnej. Podstawa gniazda zbudowana jest z cienkich gałązek, liści i traw. Zewnętrzna warstwa jest wykonana z liści, źdźbeł traw i mchu, a wewnętrzna jest wylepiona masą, wykonaną z próchna i piasku zmieszanych z wydzieliną ślinową, która po zastygnięciu tworzy gładką wykładzinę gniazda, przypominającą tekturę. Wnętrze gniazda wyścielone suchą trawą i mchem. Lęgowisko budują oboje partnerzy. Samica składa 4–5 zielonkawych, rdzawo, czerwonofioletowo lub fioletowo-szaro nakrapianych jaj. Jaja wysiadywane są przez okres 12–15 dni tylko przez samicę. Pisklęta, opuszczają gniazdo po 14–16 dniach, a stają się samodzielne po około 2 tygodniach. Do tego czasu karmią je oboje rodzice.
Liczebność światowej populacji szacuje się na 0,6–1,2 milionów dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny. W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową.
Drozd obrożny negatywnie znosi zmiany, jakie dokonują się w jego siedlisku i nie potrafi przystosować się do życia w innych warunkach niż w tych, które dotąd zajmował. Nasilenie turystyki w górach, rozbudowywanie urządzeń rekreacyjnych i sportowych, wycinanie górskich lasów to główne czynniki, które szkodzą zachowaniu populacji tego ptaka. Również niekorzystnie wypada w konfrontacji z naturalnymi konkurentami. Kos, paszkot i kwiczoł zwykle wygrywają z nim w walce o pokarm i miejsca lęgowe.
Źródło: niezalezna.pl
