Poradnik podróżnika: Pójść w nieznane
Natura ma także wymiar wielkich, niepoznanych przestrzeni, przepełnionych surowym pięknem. Gdy wybieramy się w podróż, rzadko podróżujemy w nieznane. Łatwość uzyskania informacji sprawia, że siedząc przed ekranem zdobywamy wiedzę, nieco powierzchowną by nic nas nie zaskoczyło. Nasze przeżycia z obcowania z naturą stają schematyczne, sztampowe a nawet banalne. Warto dać się zaskoczyć drodze, widokowi za zakrętem, bujności zieleni, ciszy jeziora. Warto żyć chwilą obecną.
Niestety, bardziej niż lasy i góry na wnętrze człowieka ma wpływ masowa, komercyjna kultura, która wszystko sprowadza do zachwalania produktu, który się sprzedaje. Są więc do sprzedania egzotyczne wycieczki w piękne miejsca, filmy przyrodnicze – łatwo w tym zalewie ofert zgubić to, co najważniejsze - osobisty, fizyczny kontakt z przyrodą w nieznanych i niezatłoczonych miejscach. Najłatwiej można sprzedać przeróżne atrakcje, które odpowiednio się opisze i zachwali. Ciężko sprzedać kontakt z nieznaną, tajemniczą, zaskakującą przyrodą.
Kultura promuje bardziej ludzkie wytwory niż piękno natury jeszcze nieskażonej przez człowieka. Cywilizacja pędzi na oślep za najbardziej w dziejach nadużywanym fragmentem Biblii „czyńcie sobie ziemię poddaną” (por. Rdz 1, 26, 28). Wiele można napisać o trwającym od zarania ludzkości procesie opanowywania Ziemi, lecz bardzo trudno nazwać go przemyślanym, odpowiedzialnym. Bardziej pasują określenia – nastawienie na zysk, własna korzyść, wygoda, bezmyślność, wykorzystanie, rabunek, nieliczenie się z długofalowymi konsekwencjami swoich działań.
W społeczeństwie możemy zauważyć pęd za postępem i rozwojem. Często to powierzchowny, przedwczesny rozwój. Kiedy powinniśmy rozwijać się na łonie natury od dzieciństwa, jesteśmy w sumie małymi dorosłymi w sztucznym, zurbanizowanym i uprzemysłowionym świecie.
Nieznana przestrzeń ma swój urok. Nie wszystko powinno być dokładnie zbadane i oświetlone. To, że o czymś prawie wszystko wiemy nie sprawia, że mamy nad tym władzę, lub, że odbieramy więcej piękna obcując z tym. Przecież nawet księżyc, słońce czasami ustępują ciemności i decydują się nie świecić. Czymś nudnym i monotonnym byłby świat bez ciemności, bez tajemnicy, bez niewiedzy.
W przeszłości bardzo aktywnie działały towarzystwa rozpowszechniania wszelakiej użytecznej wiedzy. Mówi się, że wiedza to potęga i tak dalej. Istnieje potrzeba tajemnicy, czegoś co niezbadane, zaskakujące – można to określić jako doświadczenie piękna bez sztywnych form wiedzy intelektualnej, nużącego zalewu informacji.
Są to doświadczenia na wyższej płaszczyźnie życia. Bo czymże jest większość naszej tak zwanej wiedzy, którą się przechwalamy, jeżeli nie zarozumialstwem z powodu tego, że coś wiemy. Przez długie lata cierpliwej pracy i czytania gazet, przeglądania internetu, człowiek przyswaja sobie tysiące faktów, odkłada je w swojej pamięci i kiedy nagle w jakiejś wiośnie swojego życia zawędruje poza wytyczone granice wiedzy schematycznej i powierzchownej, znajdzie się jak koń na łące bujnej trawy, pozostawiając całą swoją uprząż za sobą w stajni.
Można byłoby powiedzieć aktywistom współczesnych towarzystw rozpowszechniania użytecznej wiedzy: Idźcie się popaść na łące! Wystarczająco długo jedliście siano. Przyszła wiosna i przyniosła ze sobą zieloną trawę. Nawet krowy podążają w kierunku wiejskich pastwisk, kiedy nadchodzi maj. Ludzka niewiedza może być nie tylko użyteczna, ale i piękna, podczas gdy wiedza jest nierzadko bezużyteczna i banalna, brzydka.
Czy lepiej mieć do czynienia z człowiekiem, który nie wie nic o danym temacie i – co zdarza się nader rzadko – zdaje sobie z tego sprawę, czy też może z tym, który wie coś na ten temat, ale wydaje mu się, że wie wszystko?
Najwięcej co możemy osiągnąć to nie jest wiedzą, ale współodczuwaniem mądrości. W kontakcie z naturą łatwo odkryjemy niewystarczalności tego, co wcześniej nazywaliśmy wiedzą. Uświadomimy sobie, że są na niebie i ziemi rzeczy, o których nie śniło się filozofom.
Źródło: niezalezna.pl
