Za pomoc Żydom – kara śmierci
15 października 1941 r. ukazało się rozporządzenie Generalnego Gubernatora Franka wprowadzające karę śmierci dla Żydów, którzy opuścili teren getta oraz dla Polaków pomagających Żydom. Niemcy zakończyli w ten sposób proces całkowitej izolacji Żydów od społeczeństwa polskiego. Odcinając Żydom możliwości funkcjonowania czy zarobkowania poza dzielnicami zamkniętymi skazywali ich na powolną śmierć głodową.
Trzecie rozporządzenie o ograniczeniach pobytu w Generalnym Gubernatorstwie Z dnia 15 października 1941 r.
Na podstawie § 5 ust. 1 Dekretu Fűhrera z dnia 12 października 1939 r. (Dz. U. Rzeszy Niem., I, str. 2077) rozporządzam;
Artykuł 1.
W rozporządzeniu o ograniczeniach pobytu w Generalnym Gubernatorstwie z dnia 13 września 1940 r. (Dz. Rozp. GG., I, str. 288) ze zmianami drugiego rozporządzenia o ograniczeniach pobytu w Generalnym Gubernatorstwie z dnia 29 kwietnia 1941 r. (Dz. Rozp. GG, str. 274) wstawia się po § 4a następujący § 4b:
§ 4b
(1) Żydzi, którzy bez upoważnienia opuszczają wyznaczoną im dzielnicę, podlegają karze śmierci. Tej samej karze podlegają osoby, które takim Żydom świadomie dają kryjówkę.
(2) Podżegacze i pomocnicy podlegają tej samej karze jak sprawca, czyn usiłowany karany będzie jak czyn dokonany. W lżejszych wypadkach można orzec ciężkie więzienie lub więzienie.
(3) Zawyrokowanie następuje przez Sądy Specjalne.
Artykuł 2.
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
Generalny Gubernator Frank
Herbert Hummel tak opisywał realizację rozporządzenia z 15 października:
W Warszawie zdołano wydać dotychczas – mimo wciągnięcia do pracy trzeciego zespołu sędziowskiego -dopiero 45 wyroków śmierci, z których wykonano zaledwie 8, gdyż w każdym poszczególnym przypadku ostateczną decyzję musi wydać Komisja Ułaskawień w Krakowie. Dalszych 600 wniosków o skazanie oczekuje załatwienia. Niemożliwością jest osiągnąć efektywną izolację getta za pomocą sądów specjalnych. Ich procedura aż do momentu likwidacji sprawy jest zbyt powolna i obciążona nadmiarem formalności; trzeba ją uprościć.
Liczba Polaków represjonowanych za pomoc Żydom jest niemożliwa do ustalenia. Według nadal trwających badań IPN za pomoc Żydom zapłaciło życiem około tysiąca Polaków, szacunki Fundacji Makisymiliana Kolbego mówią o ok. 2,3-2,5 tys. Polaków.
Źródło: niezalezna.pl, generalgouvernement.pl
