Jego wprowadzenie obwieszczał już wcześniej, 24 marca 1794 roku, Akt powstania obywatelów, Mieszkańców województwa krawkowskiego, który głosił:
Pod ten sąd podpadać będą wszystkie zbrodnie przeciwko narodowi i czyny przeciwne świętemu celowi powstania naszego, jako zbrodnie przeciwko celowi zbawienia ojczyzny popełnione. Wszystkie te zbrodnie karze śmierci podpadać będą.
Decyzją Rady Najwyższej Narodowej utworzono 2 odrębne sądy oddzielnie dla Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego, każdy z nich składał się z 16 sędziów, z tym, że komplet sędziowski wynosił siedem osób.
Sąd rozpatrywał sprawy dotyczące zbrodni, przestępstw i wykroczeń pospolitych dokonanych przez urzędników Rady Najwyższej Narodowej i Deputacji Centralnej Wielkiego Księstwa Litewskiego. Orzekał w sprawach przestępstw urzędowych, popełnionych przez urzędników powstańczych, do których zaliczano ucisk prywatny, nadużycie urzędu, nieposłuszeństwo rozkazom zwierzchności, defraudację pieniędzy publicznych, korupcję, zdradę tajemnicy państwowej. Rozstrzygał sprawy, nierozstrzygnięte w sądach kryminalnych wojewódzkich i powiatowych z powodu paritatis votorum, sprawy przeciwko osobom, oskarżonym o występki przeciwko narodowi, których dobra zajęte są przez wojska nieprzyjacielskie i w związku z tym nie mogą odpowiadać przed stosownym sądem wojewódzkim i powiatowym
Sąd Najwyższy Kryminalny skazał:
Stanisława Szczęsnego Potockiego, Franciszka Ksawerego Branickiego, Seweryna Rzewuskiego, Jerzego Wielohorskiego, Antoniego Polikarpa Złotnickiego, Adama Moszczeńskiego, Jana Zagórskiego i Jana Suchorzewskiego na karę śmierci przez powieszenie, wieczną infamię, konfiskatę majątków i utratę wszystkich urzędów. Wobec nieobecności skazanych, wyrok wykonano in effigie 29 września 1794 roku.
Źródło: niezalezna.pl
