Przed samymi świętami, bo w dniach 20 i 21 bm. odbył się w Warszawie zjazd towarzystw sportowych wszystkich ziem polskich, na którym ukonstytuowano P.Z.P.N.
– napisano w jednym z grudniowych wydań „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” w 1919 r.
W Warszawie, w budynku przy ul. Oboźnej 1 (lub 3), który dzisiaj już nie istnieje, spotkali się działacze 31 stowarzyszeń i klubów piłkarskich. Miejsce spotkania jednak nie każdemu odpowiadało. W relacji „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” można znaleźć informację mówiącą o „pewnych niedomaganiach”. Jak dowiadujemy się z dalszej części notatki zjazd rozpoczął się z pewnymi niedomaganiami, bo najpierw lokal nań przeznaczony był zajęty, a gospodarze warszawscy bardzo niepunktualni; to ogromnie nie podobało się gościom z Małopolski i Poznania, przyzwyczajonym nie tylko do punktualności, ale i do uszanowania zarządzeń przez zjazd powziętych.
Podczas zjazdu założycielskiego udało się jednak opracować i zatwierdzić statut stowarzyszenia, którego twórcami byli Józef Lustgarten, Jan Polakiewicz i Jan Weyssenhoff. Regulamin określał powstanie okręgowych związków piłki nożnej – Górnośląskiego, Krakowskiego, Lubelskiego, Lwowskiego, Łódzkiego, Pomorskiego, Toruńskiego, Warszawskiego oraz Wileńskiego – które dzieliły sekcje na klasy ABC. Rywalizować w mistrzostwach Polski mógł dopiero mistrz klasy A.
Pierwszą siedzibą PZPN był Kraków. Na pierwszego prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej wybrano Edwarda Wiktora Cetnarowskiego, lekarza i działacza klubowego Cracovii. W 1921 r. Cetnarowski należał do współzałożycieli ukazującego się do dziś „Przeglądu Sportowego”.
W 1921 r. przeprowadzono po raz pierwszy rozgrywki o mistrzostwo Polski, które zwyciężyła Cracovia. 18 grudnia 1921 r. reprezentacja Polski rozegrała pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy – biało-czerwoni przegrali 0:1 z Węgrami. Piłka nożna cieszyła się jednak coraz większym zainteresowaniem – pod koniec roku działało już 126 klubów zrzeszających 2397 zawodników.
Źródło: pap.pl
