Od czasu tego odkrycia, dziesiątki innych żelaznych kluczy zostały odkopane w całej Judei. Ich wzór kontrastuje z rzymskimi kluczami znalezionymi w innych miejscach imperium. Była to prawdopodobnie lokalna innowacja stosowana tylko na terenie Ziemi Świętej. Pierwsze przykłady kluczy łokciowych pojawiły się w I w. p.n.e. Ich użycie utrzymywało się do powstania Bar-Kokhby. Kiedy Rzymianie stłumili rewoltę, zmienili nazwę prowincji na Palestyna i zrestrukturyzowali region. Wówczas rozpowszechniły się rzymskie style kluczy, co oznacza znaczący wpływ kulturowy i technologiczny spowodowany przez dominację rzymską.
Klucze jako symbol
Dodać trzeba, że w starożytnym świecie klucze nie były tylko praktycznymi przedmiotami – reprezentowały też autorytet, zaufanie i ochronę. Biblijne odniesienia do „kluczy domu Dawida” podkreślają ich związek z władzą. W niektórych starożytnych żydowskich grobowcach znaleziono klucze, które prawdopodobnie miały pomóc zmarłemu otworzyć bramy nieba.
Klucze łokciowe były przedstawiane nawet na lampach oliwnych. Lokalni kowale wykuwali klucze z miękkiego żelaza, które było łatwiejsze do kształtowania i mniej podatne na łamanie. Każdy klucz został stworzony z jednego kawałka metalu, starannie młotkowanego i dostosowanego do konkretnych zamków. Współczesna analiza przy użyciu promieni rentgenowskich i mikroskopów wykazała, że chociaż niektóre klucze zawierały niewielkie ilości stali, większość była wykonana z prawie czystego żelaza, co czyni je zarówno trwałymi, jak i elastycznymi.
Różne rozmiary kluczy sugerują szereg zastosowań: duże klucze prawdopodobnie zabezpieczały bramy lub budynki publiczne, podczas gdy mniejsze chroniły domy prywatne. Niektóre klucze miały uchwyty do zawieszania na pasach, podczas gdy inne były wyposażone w drewniane uchwyty, przeznaczone do przenoszenia przez ramię (praktyka wymieniona w starożytnych źródłach).
Walki przeciwko Rzymianom
Powstanie Bar-Kokhby to ostatnie duże powstanie żydowskie przeciwko rządom rzymskim. Na początku siły żydowskie na krótko odzyskały Jerozolimę i znaczną część Judei. Jednak legiony rzymskie wkrótce uzyskały przewagę i zaczęły używać taktyki spalonej ziemi, aby stłumić bunt. Szymon Bar-Kokhba pozostaje enigmatyczną postacią, nie do końca wiadomo czy to prawdziwe imię. Niektórzy Żydzi tamtych czasów wierzyli, że jest Mesjaszem. Inni nazywali go „cuzav” – „fałszywy”. Część źródeł przedstawia go jako oszusta, który zniszczył życie wielu ludzi, część jako bohatera.
Osoby, które ukryły klucze w Jaskini Listów, miały nadzieję na rychły powrót do swych domów. Niestety, to się nie wydarzyło.
