Dywizja SS Galizien – ochotnicy z Ukrainy
Dywizję SS „Galizien” powołano w kwietniu 1943 r. we Lwowie, na terenach Galicji Wschodniej. Inspiratorem utworzenia dywizji był gubernator dystryktu, gruppenfuehrer SS Otto Wachter. Patronowali temu przedsięwzięciu politycy z Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów z frakcji płk. Andreja Melnyka. Inicjatywę poparł Ukraiński Centralny Komitet.
W pierwszych dwóch miesiącach formowania 14 ochotniczej dywizji SS „Galizien” zgłosiło się ok. 80 tys. ochotników. Spośród nich kilkanaście tysięcy objęto szkoleniem. Swych kapelanów do dywizji skierował abp Andrzej Szeptycki, głowa Kościoła greckokatolickiego w Galicji i duchowy przywódca tamtejszych Ukraińców.
Niemcy sprzeciwili się nadaniu dywizji „Galizien” (zwanej przez Ukraińców „Hałyczyna” - ukraińska nazwa Galicji) jednoznacznie narodowego ukraińskiego charakteru. Dywizją dowodzili oficerowie niemieccy.
Żołnierze Dywizji brali m.in. udział w wymordowaniu Polaków w Hucie Pieniackiej.
W marcu 1945 r. dywizja SS „Galizien” została przekształcona w 1 dywizję Ukraińskiej Armii Narodowej, na czele której stanął gen. Pawło Szandruk (oficer kontraktowy Wojska Polskiego, walczący w kampanii wrześniowej w 1939 r.). Dywizja poddała się w maju 1945 r. Brytyjczykom na terenie Austrii. Jej żołnierze nie zostali wydani Stalinowi – jak stało się to np. z formacjami gen. Andreja Własowa oraz oddziałami kozackimi. Zdecydował fakt, że przed wojną Ukraińcy, który stali się następnie żołnierzami dywizji SS „Galizien, byli obywatelami Polski, nie zaś sowieckimi.
Po dwóch latach internowania byli żołnierze SS „Galizien” zostali zwolnieni. Osiedlili się głównie w Kanadzie i Wielkiej Brytanii.
Źródło: dzieje.pl
