Drewniany dwór w Zapolu został zbudowany w latach 20. XX w. przez hrabiego Mariana Broel-Platera. Jest to jedenastoosiowy, parterowy budynek drewniany, pokryty czterospadowym, łamanym dachem z dwoma parami okien strychowych w części frontowej (tzw. wole oka). Główne wejście do dworu prowadzi przez klasycystyczny portyk o czterech murowanych i otynkowanych na biało kolumnach. Od strony parku dwór posiada analogiczny portyk, a ponadto dwa niewielkie skrzydła boczne.
Pod względem architektonicznym dwór w Zapolu jest w zasadzie kopią staropolskiej siedziby ziemiańskiej, przez co na pierwszy rzut oka wydaje się, że budynek pochodzi z końca XVIII czy początku XIX w. Kilkadziesiąt lat temu został przekształcony na wielorodzinny budynek mieszkalny. Aktualnie część dworu cały czas jest zamieszkana, a część stoi pusta i niszczeje. Otaczający go park ze starodrzewem, niepielęgnowany przez dziesięciolecia, również znajduje się w złym stanie.
Zapole położone jest niedaleko Pińska, zaledwie 4 kilometry od centrum miasta. Przed drugą wojną światową znajdował się tutaj tylko folwark o tej nazwie, a dookoła rozciągały się łąki i pola uprawne. Od ostatnich zabudowań Pińska (kompleksu cmentarzy: prawosławnego, katolickiego, żydowskiego i wojskowego, częściowo zachowanych do dzisiaj) dzieliły go 2 km otwartego terenu. Po wojnie, wraz z rozbudową miasta, powstała wieś Zapole, która z czasem faktycznie połączyła się z rozrastającym się Pińskiem, aczkolwiek oficjalnie nie wchodzi ona w skład miasta.
Dobra ziemskie Platerów
Folwark Zapole do pierwszej wojny światowej był częścią dóbr ziemskich, obejmujących obszar prawie 10 000 ha, w dużym stopniu łąk i bagien położonych w dolinie Jasiołdy. Siedziba właścicieli majątku znajdowała się we dworze Piaseczno (lub Piaseczna; dzisiaj jest to część wsi Ośnieżyce, odległej od Zapola o 6 km). Od 1872 r. byli nimi Platerowie, którzy gospodarowali tutaj aż do 1939 r.
Marian Broel-Plater po wojnie 1920 r. i odcięciu przez granicę polsko-litewską drugiego majątku rodowego w Wieprzach zdecydował się on rozparcelować zrujnowany folwark w Piasecznie i zbudował nową siedzibę w Zapolu, dogodnie położonym w sąsiedztwie Pińska.
Marian Broel-Plater był postacią dość znaną na ziemiach północno-wschodnich II Rzeczypospolitej, przede wszystkim jako przedstawiciel „żubrów kresowych”, czyli grupy konserwatywnych wielkich właścicieli ziemskich z terenów dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Należał on do założycieli organu prasowego „żubrów” – redagowanego przez Stanisława Cata-Mackiewicza ‒ wileńskiego „Słowa”. Zmarł w 1951 r. w Wilnie, a kilka miesięcy później odeszła też jego żona Irena z Hołyńskich Broel-Platerowa (1888-1952). Zostali pochowani we wspólnym grobie na wileńskim cmentarzu Bernardyńskim.
