Sprawdź gdzie kupisz Gazetę Polską oraz Gazetę Polską Codziennie
Lista miejsc »
By unknown, after description page of the polish national archive - Polish national archive, signature: 37-1385; http://audiovis
Plan operacji opracowano w marcu 1944 roku w ramach akcji „Burza”, czyli występowania wobec Armii Czerwonej „w roli gospodarza terenu”. Sztab okręgu wileńskiego AK przygotował wytyczne, które zakładały zdobycie Wilna przez połączone oddziały wileńskie i nowogrodzkie. Dowódca Okręgu Wileńskiego AK ppłk Aleksander Krzyżanowski „Wilk” przegrupował większość jednostek partyzanckich w północno-wschodniej części II RP i przygotowywał je do działań zaczepnych w mieście i do ataku z zewnątrz.
Rozkaz operacyjny nr 1 „Ostra Brama” zawierał ogólne wytyczne walki o miasto i wycinkowe rozkazy dla oddziałów partyzanckich. Dowódcą operacji został ppłk „Poleszczuk”. Uderzenie planowano wykonać pięcioma zgrupowaniami partyzanckimi: nr 1 „Wschód” – pod dowództwem mjr. Antoniego Olechnowicza „Pohoreckiego”, nr 2 „Północ” – mjr. „Węgielnego”, nr 3 „Południowy Wschód” – mjr. „Jaremy”, nr 4 „Południe” – mjr. Stanisława Sędziaka „Warty”, nr 5 „Zachód” – rtm. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Garnizonem wileńskim miał dowodzić ppłk „Ludwik”. Pozostałe zgrupowania wykonywały uderzenia pomocnicze. Datę uderzenia ustalono na 7 lipca, o godz. 23.
Ponieważ Armia Czerwona zbliżała się szybciej, już o świcie 7 lipca, „Wilk” zdecydował o natychmiastowym rozpoczęciu akcji. Mimo, iż nie udało się skoncentrować tyle sił, ile zakładano, rozpoczęto intensywne walki z Niemcami. Ok. godz. 12 do walczących oddziałów AK dołączyły regularne jednostki rosyjskie. Sześć dni później Wilno zostało wyzwolone.
Pchor. Jerzy Jensch „Krepdeszyn” i kpr. Artur Rychter „Zan” zawiesili biało-czerwoną flagę na wieży zamkowej.
Źródło: niezalezna.pl
Rozkaz operacyjny nr 1 „Ostra Brama” zawierał ogólne wytyczne walki o miasto i wycinkowe rozkazy dla oddziałów partyzanckich. Dowódcą operacji został ppłk „Poleszczuk”. Uderzenie planowano wykonać pięcioma zgrupowaniami partyzanckimi: nr 1 „Wschód” – pod dowództwem mjr. Antoniego Olechnowicza „Pohoreckiego”, nr 2 „Północ” – mjr. „Węgielnego”, nr 3 „Południowy Wschód” – mjr. „Jaremy”, nr 4 „Południe” – mjr. Stanisława Sędziaka „Warty”, nr 5 „Zachód” – rtm. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Garnizonem wileńskim miał dowodzić ppłk „Ludwik”. Pozostałe zgrupowania wykonywały uderzenia pomocnicze. Datę uderzenia ustalono na 7 lipca, o godz. 23.
Ponieważ Armia Czerwona zbliżała się szybciej, już o świcie 7 lipca, „Wilk” zdecydował o natychmiastowym rozpoczęciu akcji. Mimo, iż nie udało się skoncentrować tyle sił, ile zakładano, rozpoczęto intensywne walki z Niemcami. Ok. godz. 12 do walczących oddziałów AK dołączyły regularne jednostki rosyjskie. Sześć dni później Wilno zostało wyzwolone.
Pchor. Jerzy Jensch „Krepdeszyn” i kpr. Artur Rychter „Zan” zawiesili biało-czerwoną flagę na wieży zamkowej.
Źródło: niezalezna.pl
Zobacz więcej
Niezależna TOP
