„Bo my musimy być silni i zdrowi,/ choćby na skrobi, choćby na skrobi,/ Bo my musimy być dziś mniej pazerni/, roślinożerni, roślinożerni. /Nam polędwica oraz schab, /nie smakuje tak jak szczaw” – śpiewał kabaret Tey i pewnie w najśmielszych snach ówczesnym słuchaczom do głowy nie przyszło, że w wolnej Polsce tekst ten stanie się jak najbardziej aktualny.
Miniony tydzień z pewnością nie należał do opozycji…
Pojawiają się pierwsze sondaże pokazujące to, co wiadomo od dawna – Donald Tusk już żadnych wyborów w Polsce nie wygra, nie będzie więcej premierem. Blisko połowa Polaków wie, że gdyby, nie daj Boże, tak się jednak stało, to będzie im się żyło gorzej.
Na razie nie ma i raczej nie należy się spodziewać radykalnego odcięcia się Donalda Tuska od słów Radosława Sikorskiego, którego wypowiedzi realizują linię propagandową Kremla. Ani występy Sikorskiego, ani Rostowskiego – obaj należeli do grona ważnych ministrów w rządzie Tuska – nie są przypadkowe i nie są też wbrew linii politycznej lidera POstkomuny.
Zabawne jest święte oburzenie, jakie wydobywa się spod piór propagandystów Donalda Tuska, że Szymon Hołownia nie ma ochoty podporządkować się liderowi PO. Wspólna lista opozycji to projekt nierealny – widać to zarówno po postawie Hołowni, jak i PSL. Wśród przyczyn tego stanu rzeczy jest coraz bardziej widoczna słabość polityczna Tuska.
Początek roku nie zapowiada się optymistycznie dla opozycji. Zamiast dążenia do wspólnej listy, ma raczej rozminięcie się z oczekiwaniami własnego elektoratu i głośno komunikowane wzajemne pretensje.
Lider POstkomuny do dziś nie zdecydował się na postawienie nogi na terenie zaatakowanej przez Rosję Ukrainy. Jedna z posłanek jego partii pytała ostatnio dziennikarkę poruszającą ten temat: „Naprawdę myśli pani, że wizyta Donalda Tuska na Ukrainie pomogłaby Ukraińcom w jakiś sposób?”.
Niesamowity jest tupet tzw. wolnych mediów. TVN pozwała portal Niezależna.pl za napisanie prostej, podzielanej przez miliony Polaków tezy – TVN kłamie i manipuluje ws. katastrofy smoleńskiej od początku, od 2010 r. Sama, właśnie dlatego, że TVN powielał tezy Kremla, naruszające dobre imię ofiar, od 2010 r. odrzucam zaproszenia tej stacji.
Totalna opozycja jest zagrożeniem dla wolności słowa w Polsce. Liczba ataków na dziennikarzy i media, które nie należą do frontu propagandy POstkomuny, jest ogromna i niemal każdy dzień przynosi nowe.
Za nami trudny rok, przed nami – pewnie jeszcze trudniejszy. To rok wyborczy – jesienią Polacy zdecydują o dalszych losach kraju i w większości – jak wynika z sondaży – świadomi są wagi tego rozstrzygnięcia.
Święta Bożego Narodzenia w tym roku przypadają na wyjątkowo trudny czas. Okrutna, barbarzyńska wojna Rosji za naszą wschodnią granicą każdego dnia przynosi wstrząsające informacje. Inflacja i kryzys wynikające z tej wojny wykorzystywane są do prowadzenia walki politycznej przez totalną opozycję, dodatkowo burząc spokój i świadomie budując lęk Polaków przed przyszłością.
W negocjacjach z Komisją Europejską w sprawie środków z KPO mamy pat. Niewątpliwie po stronie KE są zła wola motywowana politycznie, dążenie do osłabienia polskiej suwerenności i realizacja destrukcyjnych oczekiwań totalnej opozycji oraz części środowisk sędziowskich.
W ubiegłym tygodniu w całej Polsce politycy i działacze Prawa i Sprawiedliwości zorganizowali konferencje prasowe i przekazali do biur poselskich PO informację z wyliczeniem działań, jakie rząd Mateusza Morawieckiego zrobił w ostatnim czasie, by wesprzeć Polaków.
POstkomuna od lat konsekwentnie usiłuje niszczyć media publiczne. Dziś atakuje sposób ich finansowania, przekonując opinię publiczną, że 2,7 mld zł na media publiczne to skandalicznie duża kwota. Tymczasem to jeden z najniższych poziomów finansowania w Europie.
Schwytany w marcu przez polskie służby rosyjski szpieg był jednym z wysokich urzędników Rafała Trzaskowskiego. Pracował i działał bez przeszkód pod rządami POstkomuny: awansował, dostawał premie i od lat kierował ważnym wydziałem.
Mimo wojny na Ukrainie, mimo kolejnych zbrodni, jakich dokonuje Rosja, umowa zawarta przez rząd Donalda Tuska z Władimirem Putinem obowiązuje.
Na światło dzienne wychodzą kolejne dokumenty pokazujące strategię rządów PO–PSL wobec Rosji – POstkomuna stawiała na daleko idącą współpracę z Moskwą. I ani atak na Gruzję, ani Smoleńsk, ani nawet początkowo okupacja części Ukrainy tego nie zmieniały.
Minęły kolejne cztery lata rządów POstkomuny w Warszawie – teraz pod sterami Rafała Trzaskowskiego. Cechuje je gigantyczne marnotrawstwo pieniędzy, żerowanie na publicznych środkach przez ludzi platformerskiej i lewicowej kasty: działaczy, celebrytów i poukładanego z nimi biznesu. Do tego skrajne zideologizowanie kultury, by wspomnieć choćby o niszczeniu warszawskich, niegdyś świetnych i szacownych, scen teatralnych.
Trzeba przyznać, że niemieckie lobby w Sejmie jest aktywne i pracowite – nie ma takiej sprawy, w której totalni zaniedbywaliby interesy Berlina. Czasem muszą korygować początkowe stanowisko – jak w sprawie niemieckich reparacji.
„Współdzielenie niektórych aspektów suwerenności” – to od lat jeden z głównych punktów programu POstkomuny, choć dawno tak otwarcie jak teraz Radosław Sikorski nikt tego nie powiedział. Szefowi MSZ w rządzie Tuska udaje się niekiedy wyrazić wprost, co jego lider usiłuje maskować. Tak jak wtedy, gdy jako polski minister oddawał hołd Niemcom i prosił o przewodzenie Europie, czy gdy w 2014 r. mówił Ukraińcom, że mają poddać się Rosji, bo inaczej będą martwi.