Niemcy wystawiają POstkomunę na ciężką próbę i wyraźnie widać, jak bardzo rola partii zewnętrznej jest nie do pozazdroszczenia. Donald Tusk wybłagał wprawdzie zgodę na antyimigrancką retorykę, argumentując zapewne, że gdyby głosił potrzebę przyjęcia nielegalnych imigrantów, wyborów nie wygra i z rozbudowy interesów niemieckich nad Wisłą niewiele wyjdzie.
O tym, że kłamstwo jest świadomie wybraną przez Donalda Tuska i jego partię metodą walki politycznej, wiadomo od dawna. Kłamią tak naturalnie, jak oddychają, niekiedy tylko odruchowo; częściej cynicznie i świadomie.
Kilkanaście tysięcy Polaków na wiecu Zjednoczonej Prawicy w Bogatyni dało wyraz temu, co podstawowe – podmiotowość i suwerenność Polski jest i musi być priorytetem rządzących. Spotkanie z Jarosławem Kaczyńskim miało właśnie ten cel – powiedzenie głośno, Polsce i światu, „nie pozwalam” – na osłabianie kraju, uderzanie w jego niezależność energetyczną i prawo do samostanowienia.
Wydaje się, że mamy do czynienia z pewnym przełomem w trwającej już kampanii wyborczej.
Polacy są narodem, któremu w XX w. najeźdźcy zmiażdżyli głowę. Przemyślana i konsekwentnie realizowana polityka Niemiec i Rosji – dwóch najbardziej zbrodniczych państw – miała ten sam cel. Zgładzenie polskich elit, inteligencji, ludzi angażujących się w trwanie i rozwój polskości.
„Sezon na kaczki się rozpoczyna” – to obok wulgarnych haseł przesłanie marszu, jaki poprowadził w Warszawie Donald Tusk. Jego uczestnicy próbowali hamować nienawiść, ale wyzierała z niemal każdego kadru. Wzięli trochę biało-czerwonych flag – najwyraźniej takie było tym razem partyjne zalecenie. Głupstwa, jakie opowiadają o frekwencji, można zbyć milczeniem – być może dziś, gdy czytają Państwo ten komentarz, propagandyści z PO wmawiają Wam, że był to marsz miliona ludzi.
Oburzonko z powodu tego, że prezes Prawa i Sprawiedliwości powiedział dziennikarzowi TVN, który zadał pytanie z tezą zawierającą manipulację i fałsz, że należy jego zachowanie traktować jak działanie w interesie Kremla, jest tyleż zabawne, co irracjonalne. Po pierwsze – stacja TVN od lat przedstawia narrację kremlowską w sprawie katastrofy smoleńskiej.
Coraz bardziej spektakularna jest przepaść między obozem Zjednoczonej Prawicy a totalną opozycją. Ostatnie dni uwypukliły kontrast między programem nienawiści i pogardy proponowanym przez Donalda Tuska a merytoryczną, modernizującą Polskę wizją Jarosława Kaczyńskiego.
Przed jesiennymi wyborami w Polsce Niemcy zwiększają wysiłki, by wpłynąć na ich wynik. „To się może opłacić” – piszą tam w mediach i trudno się z tym nie zgodzić. Interesy niemieckie nad Wisłą będą skuteczniej realizowane, gdy władzę obejmie totalna opozycja z partią Tuska na czele – choćby tematu reparacji nie będzie.
Polacy przez z górą dwa wieki nauczyli się, że ich wiedza o nich samych musi być kształtowana w przestrzeni prywatnej. Szkolnictwo pod zaborami, w PRL czy w postkomunie funkcjonowało bowiem wedle tych samych reguł – uczyło pogardy dla polskich tradycji państwowości, ducha wolności i buntu, zarazem pomijając milczeniem heroizm Polaków.
Kilka dni przed Świętami na ulicach polskich miast można było zobaczyć plakaty z hasłem „PiS=drożyzna”. POstkomuna swoim zwyczajem postanowiła zatruć Polakom Święta – zarówno Boże Narodzenie, jak i Wielkanoc. Napawa ich strachem, że Polacy będą się jednoczyć przy okazji tych Świąt, organizują więc jak zawsze kampanie, mające na celu wprowadzenie podziałów i granie na negatywnych emocjach.
Ostatnio z niezwykłą siłą ujawnia się pogarda polityków POstkomuny wobec polskiego społeczeństwa. Jednym z głośnych przykładów są słowa Bartłomieja Sienkiewicza o tym, że tworząc programy społeczne, Prawo i Sprawiedliwość „wyspecjalizowało się w tworzeniu marginesów społecznych” i dzięki tym programom wspiera osoby, które „biorą i nic nie dają społeczeństwu”.
Pierwsza oficjalna wizyta prezydenta Wołodymyra Zełenskiego w Polsce była wydarzeniem historycznym. Do naszego kraju przybyła głowa państwa toczącego wojnę z imperium zła, a my to państwo wspieramy niezachwianie. Polska i Ukraina stały się wobec barbarzyństwa Moskali znów bratnimi narodami.
Marsze, koncerty, wydarzenia upamiętniające św. Jana Pawła II odbyły się wczoraj w całej Polsce. Pewnie nie ma miasta, miasteczka, powiatu ani gminy, gdzie nie uczczono by Świętego Papieża. Powszechność tej reakcji narodu powinna dać do myślenia POstkomunie – próba podzielenia polskiej wspólnoty nie wyjdzie im, jak nie wyszła Moskalom i tutejszym komunistom.
Sąd w Gdańsku, skazując zabójcę Pawła Adamowicza, zmasakrował linię propagandową POstkomuny. Nie było żadnych przesłanek politycznych tego mordu, żadnych emocji sprawcy wywołanych treściami nadawanymi przez media publiczne. Sąd stwierdził to kategorycznie i nie zostawił nawet cienia hipotezy, że mogło być inaczej.
Brak kontroli mediów nad zarządzającymi wielkimi miastami jest faktem – informacja, jak ta o układzie samorządowców z PO i PSL zatrudniających się nawzajem w spółkach komunalnych, by ciągnąć z nich krociowe zyski, jest jedną z nielicznych, jaką poznała opinia publiczna.
Doprawdy trudno z wyrozumiałością podchodzić do ostatnich słów i działań Janiny Ochojskiej. Dziś w skandalicznym stylu trwoni szacunek, jakim cieszyła się za swój dorobek jako szefowa Polskiej Akcji Humanitarnej. Można mieć różne poglądy, opowiadać się za różnymi rozwiązaniami, działać w radykalnie różniących się partiach.
Przyznać trzeba, że niektórzy dyplomaci wysłani do Polski jako reprezentanci swoich państw zachowują się dość niestandardowo.
W Warszawie wykryto potężną aferę korupcyjną, w grę wchodzą miliony złotych łapówek za ustawione zlecenia od miasta, a Rafał Trzaskowski udaje, że… go to nie dotyczy.
POstkomuna ukrywa przed Polakami to, co chciałaby zrobić, gdyby – nie daj Boże – wygrała wybory. Ale z niektórych wypowiedzi polityków PO, jakie pojawiają się w przypływie szczerości, można rozszyfrować ich prawdziwe intencje.