Dog niemiecki to rasa psa zaliczana do największych na świecie. Zwierzę, poza olbrzymim wzrostem, jest także masywne i dobrze umięśnione. Spotyka się psy o różnym umaszczeniu, takim jak: czarny, arlekin, szary i pręgowany. Dog niemiecki ma spokojny charakter, jest doskonałym kompanem rodziny, lubi dzieci i źle znosi samotność. Jest bardzo uczuciowy, potrafi rozpoznawać i wyrażać emocje. Są to psy przyjazne, mocno przywiązane do właściciela. W razie potrzeby potrafią stanąć w obronie opiekunów.
Dogi niemieckie uwielbiają leżakowanie na kanapie. Pomimo sporych rozmiarów nie wymagają do życia domu z ogrodem. Równie dobrze będą czuły się w małym mieszkaniu, pod warunkiem, że opiekun zapewni im odpowiednią dawkę spacerów w terenie. Psy tej rasy szczekają donośnie, ale rzadko.
Wobec innych zwierząt domowych są tolerancyjne, pod warunkiem, że są od wczesnych lat przyuczane do ich obecności. Dogi niemieckie są powściągliwe i ostrożne wobec obcych; występujące osobniki agresywne powinny być wyłączane z dalszej hodowli. Posłuszeństwo można wyegzekwować konsekwentnym i stosunkowo wczesnym wychowaniem.
Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki bullenbeisser, jak i „Hatz und Saurüden” (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880. Rasę nazwano dogiem niemieckim. Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.
Budowa:
Głowa – wydłużona, wąska, łuki brwiowe dobrze rozwinięte. Uszy – z natury wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości.
Ruch – harmonijny, elastyczny, lekki, miarowy i sprężysty. Kończyny widziane zarówno z przodu, jak i z tyłu muszą poruszać się równolegle. Skóra – przylegająca, naprężona. U psów jednobarwnych dobrze pigmentowana, u arlekinów w rozkładzie zabarwienia występują plamki pigmentu.
Szata i umaszczenie:
Włos doga niemieckiego jest bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem. Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zastawieniach umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne, błękitne oraz siwa sierść, na niej widnieją czarne łaty (kolor merle).
Dog niemiecki wymaga wyczesywania martwego włosa miękką szczotką, przynajmniej raz w tygodniu. W okresie wzrostu szczenię potrzebuje bardzo intensywnego wzmacniania stawów i kości.
Częstą chorobą – właściwie śmiertelną w skutkach jest skręt żołądka. Dogi często mają wspomniane problemy z sercem, kośćmi oraz ze stawami. Długość życia: 8–10 lat.
Eugeniusz Bodo - jeden z polskich przedwojennych aktorów, był właścicielem doga arlekina o imieniu Sambo. Najprawdopodobniej w 1931 r. aktor dostał go od matki. Łaciaty olbrzym o różnobarwnych tęczówkach szybko zaczął być tak samo rozpoznawalny, jak jego pan. Sambo miał wstęp do wszystkich restauracji i kawiarni, często towarzyszył swemu panu w przejażdżkach samochodem.
