Henryk Dobrzański był majorem kawalerii Wojska Polskiego, sportowcem i pierwszym dowódcą oddziału partyzanckiego w czasie II wojny światowej. Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Leliwa. Od 1912 r. był członkiem Drużyn Strzeleckich, od 1914 r. w Legionach Polskich w 2 Pułku Ułanów. Od 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W okresie dwudziestolecia międzywojennego uczestniczył w walkach z Ukraińcami w wojnie polsko-bolszewickiej. Odznaczony został Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari. Mjr Dobrzański to także członek reprezentacji polskiej w jeździectwie, rezerwowy zawodnik polskiej załogi podczas Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 r.
Kiedy wybuchła II wojna światowa, major Dobrzański stał się jednym z bohaterskich obrońców Polski. Jako zastępca dowódcy nowo formowanego 119 pułku ułanów, postanowił iść na pomoc oblężonej Warszawie. Jako ostatni żołnierz września staje się pierwszym partyzantem. Będąc dowódcą oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego liczącego około 200 ludzi, prowadził walki na Kielecczyźnie w rejonie Gór Świętokrzyskich. 1 października 1939 r. w pobliżu wsi Kłosa oddział majora Hubala stacza pierwszą potyczkę z Niemcami. W miesiąc później odnosi pierwsze poważne zwycięstwo nad siłami niemieckimi pod miejscowością Cisownik. Pod koniec marca 1940 r. oddział zwycięża batalion Wehrmachtu w pobliżu miejscowości Huciska, w kilka dni później rozbija silną jednostkę nieprzyjaciela w okolicy miejscowości Szałasy.
30 kwietnia 1940 r. niewielki lasek koło Anielina został otoczony przez specjalną jednostkę SS wzmocnioną batalionem piechoty Wehrmachtu i kompanią czołgów, łącznie około tysiąc silnie uzbrojonych hitlerowców. O godz. 5:15 rozpoczęli oni natarcie na lasek, w którym skrył się major „Hubal” ze swą kawalerią.
Był to ostatni bój Żołnierza Września. Zmasakrowane zwłoki „Hubala” Niemcy przewieźli do Tomaszowa Mazowieckiego i prawdopodobnie pochowali je później w paśmie leśnym między Ciechanowem a Lubochnią. Po rozwiązaniu oddziału wydzielonego wojska polskiego majora „Hubala” w dniu 25 czerwca 1940 r., wszyscy hubalczycy kontynuowali walkę z okupantem, zachowując wierność ojczyźnie i swojemu bohatersko poległemu dowódcy. W 1966 r. Dobrzański został pośmiertnie odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari i awansowany do stopnia pułkownika.