Tomasz Świątek, ojciec Igi, specjalnie dla Niezależnej.pl: Wierzyłem, że córka może wygrać z Simoną Halep, ale nie sądziłem, że pokona ją tak gładko

Niezależna.pl: - Nerwy, duma, radość, zaskoczenie. Które z tych odczuć dominowało podczas po pojedynku Igi z Simone Halep?

Tomasz Świątek: - Oczywiście duma. Radość pojawiła się, kiedy już po pierwszych gemach widać było, że Iga jest pewna tego co chce zrobić. I to robi! Zaskoczenie też było. Może nie samym wynikiem, bo stać ją było na wygraną, ale faktem, że tak gładko sobie poradziła. Spodziewałem się znacznie trudniejszej przeprawy.

- Po meczu zakręciła się panu w oku łza wzruszenia?

- Bez przesady! Żadnych łez nie było. Tak ja, jak i cały zespół Igi mamy świadomość, że ten ćwierćfinał to tylko jeden z etapów. Idziemy dalej. Ja bym się jeszcze wstrzymał z otwieraniem szampana.

- Jakie cele postawiła sobie córka przed startem w turnieju Rollanda Garrosa?

- Staramy się nigdy niczego nie zakładać. Nie ma co na siłę narzucać na siebie presji. Pamiętam co było w 2018 roku, kiedy Iga bardzo mocno nastawiała się na wygranie juniorskiego French Open. Nie udało się, ale za to zwyciężyła w juniorskim Wimbledonie, chociaż wcześniej zarzekała się, że nie lubi grać na trawie.

- Tenis to bardzo drogi sport. Ile przez ostatnie lata zainwestował pan w Igę? Dla przykładu, Piotr Radwański opowiadał w jednym z wywiadów, że aby mieć za co finansować rozwój córek, ich udział w turniejach, musiał sprzedać obrazy będące w jego rodzinie od pokoleń.

- Ja na szczęście nie musiałem nic sprzedawać. Było ciężko, ale finansowałem wszystko z własnej działalności. U mnie były większe koszty niż u Radwańskiego, bo on był trenerem. Ja do tenisa przyszedłem z innej bajki, wcześniej nie miałem kontaktu z tą dyscypliną, nie byłem szkoleniowcem. Dlatego dodatkowo, od początku musiałem również zatrudnić trenera. Nie chcę bawić się w konkretne kwoty, ale myślę, że można by za to kupić okazały dom.

- Dziś widać, że było warto...

- To zawsze jest loteria. Wyjdzie, albo nie wyjdzie. Jedna kontuzja może przekreślić wszystko. Praca z kobietami jest niezwykle trudna. Wymaga dużo wyrozumiałości, akceptacji, cierpliwości. Teraz obok naszego teamu jest wielu doradców i podpowiadaczy, ale skoro wypracowaliśmy pewien model postępowania, taki tenisowy kodeks pracy, i on się sprawdza, to idziemy swoją drogą. Nie oglądamy się na innych.

- Czy fakt, że był pan wioślarzem, olimpijczykiem z Seulu, uczestnikiem mistrzostw świata, miał wpływ na to, że Iga postawiła na sport?

- Cóż, muszę uderzyć się w piersi i przyznać, że to ja Idze wcisnąłem ten sport... Iga ma o trzy lata starszą siostrę. Agata pierwsza zaczęła grać w tenisa. Iga przychodziła na kort, patrzyła i... już została. Pierwszy raz trzymała w ręku rakietę, kiedy miała nieco ponad cztery lata. Ale to nie był żaden trening. Zabawa. Próby odbijania piłki. Ale widać jej się spodobało...

- Sukcesy zmieniły Igę?

- Ona cały czas ewoluuje jako człowiek. Sport nauczył ją wytrwałości i walki z własnymi słabościami. Wiadomo, każdy miewa chwile zwątpienia, pojawiają się jakieś wątpliwości, niepewność. Człowiek zastanawia się, analizuje, a Iga wtedy zaciska zęby, wrzuca dodatkowy bieg i idzie do przodu. Ma bardzo chłonny umysł. Pani dyrektor z gimnazjum, do którego córka chodziła , co roku zgłaszała ją do nagrody ministerstwa. I Iga co roku otrzymywała trzy tysiące złotych. Mimo, że czas dzieliła między szkołę i treningi, to i tak świetnie się uczyła. Ma analityczny umysł. To jej się przydaje i w życiu i w tenisie.

Rozmawiał Piotr Dobrowolski

 

Źródło: niezalezna.pl

 

#Tomasz Świątek #French Open #Iga Świątek