Po sesjach terapii behawioralnej pacjenci mieli nie tylko mniej objawów, ale także lepiej funkcjonowali fizycznie i społecznie. Poprawa była widoczna jeszcze po sześciu miesiącach.
mówi prof. Hans Knoop kierujący badaniem opisanym w periodyku „Clinical Infectious Diseases”
W badaniu ReCOVer stan pacjentów, którzy skorzystali z terapii poznawczo-behawioralnej, naukowcy porównali z kondycją chorych otoczonych standardową opieką.Polegała ona często na nadzorze ze strony lekarza rodzinnego, specjalistę fizjoterapii lub terapii zajęciowej.
Terapia poznawczo-behawioralna skupiała się na innym podejściu do redukcji objawów.
Wspólnie z pacjentami szukamy np. sposobów na poprawę ich rytmu snu i czuwania. Pomagamy im także ponownie się aktywować, poczynając od małych, bezpiecznych kroków, na przykład krótkich spacerów.
– wyjaśnia prof. Knoop.
Terapia poznawczo-behawioralna przyniosła wyraźnie widoczne skutki. Większość uczestników doświadczyła znacznego spadku zmęczenia i poprawy koncentracji. Polepszyło się także ich życie społeczne i wydolność fizyczna.
Wyniki okazały się przy tym stabilne w czasie. Po upływie sześciu miesięcy, w porównaniu z pacjentami otrzymującymi standardową opiekę, wciąż można było zobaczyć różnice.
Terapia poznawczo-behawioralna wydaje się także metodą bezpieczną.
– twierdzi prof. Knoop.
Naukowcy zwracają uwagę, że skuteczność tego podejścia nie oznacza, że kłopoty mają tylko przyczynę psychologiczną i wyjaśniają, że kluczowe są poszukiwania metod działających na fizyczne przyczyny zaburzenia.
Trzeba też mieć na uwadze, że terapia nie pomaga tak samo każdemu i leczenie trzeba dobierać indywidualnie
– podkreślają naukowcy.
