Bitwa pod Podhajcami – zwycięstwo hetmana Sobieskiego

Jesienią 1667 roku armia tatarska – dowodzona przez sułtana Krym-Gireja – wraz z zaprzyjaźnionymi wojskami kozackimi rozpoczęła inwazję na ziemie Rzeczypospolitej.

Autor: ak

Potyczka z Tatarami, By Maksymilian Gierymski - former image source www.pinakoteka.zascianek.pl; current image source [1], Domen

Jesienią 1667 roku armia tatarska – dowodzona przez sułtana Krym-Gireja – wraz z zaprzyjaźnionymi wojskami kozackimi rozpoczęła inwazję na ziemie Rzeczypospolitej. Hetman polny Jan III Sobieski, dostrzegając ogromne zagrożenie dla narodu polskiego, w szybki sposób zorganizował defensywę, która mimo liczebnej przewagi wroga miała zwyciężyć i odeprzeć atak. Najważniejsza bitwa rozpoczęła się 6 października 1667 roku pod Podhajcami.

Do armii polskiej Sobieskiemu udało się przyłączyć liczne oddziały ukraińskich chłopów, którzy zmęczeni grabieżami gotowi byli stanąć przeciwko kozakom, dowodzonym przez Piotra Doroszenkę. Przyszły król – w obliczu zbliżającego się niebezpieczeństwa – podzielił swoje siły, część przydzielając do obrony fortyfikacji leżących na prawdopodobnych szlakach tatarskich, a 3 tys. żołnierzy zabierając pod Kamieniec, gdzie czekał na rozwój wypadków.

Strategia okazała się słuszna. Czambuły tatarskie co i rusz napotykały silny opór lotnej jazdy polskiej i zmobilizowanej piechoty, w idealny sposób rozlokowanej po okolicznym terenie. Ostatecznie Tatarzy i Kozacy pod Podhajcami natknęły się na główne oddziały Jana III Sobieskiego i zawiązała się bitwa, która trwała kilka dni.

Ostatecznie – odcięci przez Polaków od linii zaopatrzeniowych – armie najeźdźców poddają się i podpisana zostaje ugoda, w myśl której Tatarzy zjednoczyć się mieli przeciwko Rosji, zaprzestać wszelkich najazdów na ziemie Rzeczypospolitej, a także powstrzymywać od napadów Ordy niepodlegające chanowi krymskiemu.