niemieckie zbrodnie

W dniach 14–25 lipca 2025 r. zespół pracowników Biura Poszukiwań i Identyfikacji IPN przeprowadził trzeci etap prac poszukiwawczych na terenie Kampinoskiego Parku Narodowego w pobliżu miejscowości Palmiry, gdzie w latach 1939–1941 niemieccy okupanci dokonywali masowych egzekucji obywateli polskich. Przeprowadzone po wojnie prace ekshumacyjne doprowadziły do odkrycia 22 grobów zbiorowych z których wydobyto ciała 1734 ofiar. Zostały one pochowane na utworzonym w 1948 r. cmentarzu – mauzoleum w Palmirach.

Niszczenie, plądrowanie i planowe kradzieże podczas wojny kojarzone są najczęściej z czasem II wojny światowej. Tymczasem już ta pierwsza zrodziła systemowy rabunek na terenach przez które szły wojska, szczególnie wojska niemieckie. Pierwszą ich ofiarą było Leuven – belgijskie miasteczko uniwersyteckie, znany ośrodek kultury. Żołnierze podpalali dom po domu, kradnąc wcześniej wartościowe przedmioty. Podpalono zabytkowe Sukiennice z XIV wieku, budynki uniwersytetu wraz z cenną i słynną biblioteką, kościół gotycki pw. św. Piotra. Kiedy miasto płonęło dowódca wojsk niemieckich gen. Manteuffel, niczym Neron, wydał rozkaz, by zorganizować nocny bankiet, na którym obserwowano ginące miasto.

378 osób, w tym Maciej Rataj i Janusz Kusociński, zginęło w największej egzekucji dokonanej przez Niemców w dniach 20-21 czerwca 1940 roku w Palmirach k. Warszawy. Od grudnia 1939 do lipca 1941 roku przeprowadzili oni tam 21 egzekucji, w których zginęło ponad 1700 osób.