Polak pobił rekord świata obok pasących się krów. Trochę szumu i tyle - wspomina Jacek Wszoła

Wszystko, co działo się 40 lat temu było... dziwne. Pierwszy raz uczestniczyłem w takich zawodach, nie byłem przygotowany na rekord świata i nic nie wskazywało na to, że go poprawię. Miałem nawet nie startować w Eberstadt

- wspomina po latach Jacek Wszoła.

To był rok olimpijski. Wszoła był na zgrupowaniu w Madrycie, nie zamierzał zaczynać sezonu w maju, bo wiedział, że docelowy start czeka go później, chciał skupić się jeszcze na szlifowaniu formy.

Ktoś, nawet nie wiem kto, odnalazł mnie na obozie w Hiszpanii i powiedział, że bardzo chętnie widziałby mnie na mityngu w Eberstadt. Byłem jedynym zagranicznym zawodnikiem, ale dzięki temu mogli nazwać te zawody międzynarodowymi. Niewiele wiedziałem o tym miejscu. Słyszałem jedynie, że rok wcześniej właśnie tam trzech znakomitych niemieckich skoczków poprawiło rekordy kraju. To mnie też skusiło.

Niemcy dotychczas kojarzyły się dwukrotnemu medaliście olimpijskiemu z dużymi stadionami, miastami, dobrą organizacją, gdzie zawsze był też duży sponsor, ale tym razem było zupełnie inaczej...

Nawet jak mityng był mały, to towarzyszyła mu zazwyczaj otoczka dużej imprezy. A w Eberstadt było całkowicie inaczej

- podkreślił Wszoła.

Jacek Wszoła rekord świata pobił obok pasących się krów

Do Niemiec dotarł niemal nocą. Nie zdążył zjeść kolacji, rozejrzeć się, nawet nie dowiedział się, o której są zawody. Był zmęczony, położył się spać i wstał dosyć późno, bo ok. 11. Wziął prysznic i zszedł na dół na śniadanie. Zdziwił się, gdy się okazało, że... nikogo już nie ma, bo wszyscy są na stadionie.

Wyjrzałem przez okno, a tam... wzgórza obrośnięte winoroślą, pasące się krowy, kury gdaczące na podwórku. Byłem w szoku. 500 m dalej był stadion. Dobiegłem do niego jedyną drogą w okolicy. Trzy rzędy trybun zrobione z ławek. Mityng odbywał się na boisku o wymiarach placu do gry w piłkę ręczną. Rozgrzewkę robiłem w trakcie oddawania skoków próbnych przez innych zawodników.

Kilkadziesiąt minut później stał się rekordzistą świata. Jako pierwszy w historii skoku wzwyż pokonał poprzeczkę zawieszoną na wysokości 2,35 m.

Na pewno poprawienie rekordu świata było czymś nadzwyczajnym, bo każde pierwsze osiągnięcie czegoś, jest czymś szczególnym, ale moje życie się nie zmieniło. To nie był żaden przełom. Ten skok nic nie zmienił w mojej karierze. Był chwilowy szum. Dodatkowa jazda 100 km, by oddać próbkę na badania antydopingowe. I tyle...

I dodał, że życie mu pokazało, jak ulotne są takie chwile.

Następnego dnia Dietmar Moegenburg wybrał się na mityng do Rehlingen i... wyrównał mój wynik. Dowiedziałem się o tym, siedząc na trybunach we Fuerth. Tam były zawody, gdzie startowali reprezentanci Polski. Podszedł do mnie dziennikarz i powiedział, że ma dla mnie niemiłą informację. Byłem zaskoczony, że wyrównał. Przecież wystarczyło podnieść poprzeczkę jeden centymetr wyżej. Może to potwierdzenie tego, że wyniki naprawdę są bez znaczenia. Jednego dnia skaczesz, a drugiego ktoś cię poprawia. Za rok ktoś skacze jeszcze wyżej.

Teraz w Polsce skok wzywż nie cieszy się dużą popularnością. Oprócz Kamili Lićwinko, która wraca do wysokiego poziomu po macierzyńskiej przerwie, daleko szukać następców. Dwukrotnego medalistę olimpijskiego w skoku wzwyż martwi jednak co innego. Od lat obserwuje bowiem w Polsce utratę "kultury fizycznej".

Ona zwyczajnie nie istnieje. Chodzi mi tu o wychowanie, które bierze pod uwagę ruch jako nieodzowny element rozwoju. Bieganie, skakanie, rzucanie, gimnastyka - to musi być obecne w życiu małego człowieka. Jak tego nie ma, to nie ma prawidłowego rozwoju. Skąd za kilka lat weźmiemy strażaków, policjantów, żołnierzy, strażników granicznych?

 

Źródło: PAP, niezalezna.pl

#lekkoatletyka #Jacek Wszoła