Stygmatyzacja grubych

Nie ma co ukrywać, że na ten tekst czekałem od lat. Po rozważaniach na temat stygmatyzacji gejów, lesbijek, transseksualistów nadszedł czas na to, by zająć się stygmatyzacją grubych. I nie jest to żart. W jednym z prestiżowych amerykańskich magazynów bioetycznych „Bioethics” opublikowany został bardzo poważny tekst na ten właśnie temat. Jego autorka Rekha Nath z University of Alabama z absolutną powagą pochyliła się nad tym problemem i z pasją argumentuje przeciwko temu porażającemu zjawisku. Jest ono, gdyby ktoś nie wiedział, nie tylko złe, lecz także źle ukierunkowane i przez to nieskuteczne. Jakby tego było mało, stygmatyzacja grubych jest formą niesprawiedliwości analogiczną do tej, z jaką stykają się czarni czy homoseksualiści. Tak, tak, to wszystko na poważnie. I choć akurat ja mam wszelkie powody do tego, by z grubofobią (tak ją nazwijmy) walczyć jak lew, bo od wczesnej podstawówki nosiłem ksywy „juby” albo „kotlet”, a koledzy nie bez racji nazywali mnie grubaskiem, to muszę powiedzieć, że zaczyna mnie już to wszystko śmieszyć. Nie, nie dlatego, że uważam, iż stygmatyzacje ze względu na tuszę jest czymś dobrym (bo nie jest), ale dlatego, że nie sądzę, by tego rodzaju teksty rzeczywiście służyły komukolwiek. W świecie zawsze stygmatyzowana jest inność, odbieganie od normy. Jeśli więc walczymy z grubofobią, to powinniśmy zacząć także walczyć ze stygmatyzacją rudych, blondynek (te to mają przerąbane) czy piegowatych. W efekcie powoli dojdziemy do sytuacji, gdy każdy będzie z jakiegoś powodu stygmatyzowany, każda odmienność będzie broniona, a słowo „stygmatyzacja” zostanie pozbawione jakiegokolwiek znaczenia.