Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Pokój jest wartością, ale niekiedy nie da się go zbudować bez sprawiedliwości. I dobrze, że są hierarchowie, którzy o tym przypominają. W ubiegłym tygodniu pisałem o tym, że arcybiskup Canterbury odwiedził Kijów, a dziś wrócę do tego wydarzenia, już bowiem po opublikowaniu tego tekstu padły z ust Justina Welby’ego naprawdę istotne słowa.
Justin Welby, arcybiskup Canterbury i duchowy zwierzchnik Wspólnoty Anglikańskiej, przyjechał do Kijowa. Z jego ust padły ważne i mocne słowa, a on sam okazał prawdziwą solidarność z prześladowanym narodem.
Jest kolejna afera z kard. Angelio Becciu. Hierarcha oskarżony o to, że defraudował watykańskie fundusze, finansował bliską sobie kobietę także z funduszy kościelnych, a także przelewał pieniądze na konto fałszywie oskarżających kard. George’a Pella, teraz do długiej listy zarzutów dodał fakt, że nagrywał potajemnie papieża Franciszka.
Zachowanie prezydenta Ukrainy to poważny błąd komunikacyjny i polityczny. To był nieszczęśliwy wypadek, za który odpowiedzialność ponosi Rosja i jej przywódca, który rozpętał te barbarzyńską wojnę, ale trzeba jasno zakomunikować, co się stało. Szczególnie po wcześniejszych zapewnieniach, że to Rosja. Czas na to był i powoli mija.
Paradoksem polskiej sytuacji jest to, że nie udało się wciąż wypracować świeckiej, powszechnej, wspólnej formy świętowania Dnia Niepodległości. Kościelna zaś, choć to wyjątek w kalendarzu świątecznym w Polsce, nie istnieje.
Konfederacja próbuje rakiem wycofać się z antyukraińskiej, a co za tym idzie prorosyjskiej akcji Grzegorza Brauna. Jej politycy przekonują, że akcja „stop ukrainizacji Polski” jest skierowana przeciwko władzom państwa polskiego, i że przybysze są zawsze mile widziani. Jeśli zaś coś Braunowi zarzucają to co najwyżej złe ujęcie sprawy.
Zaproszenie przez nuncjusza apostolskiego w Polsce na organizowane przez siebie przyjęcie ambasadora Rosji - w sytuacji, gdy niepisane ustalenia w Polsce wyznaczają standard, zgodnie z którym nie jest on zapraszany - to skandal, z którego powinny być wyciągnięte konsekwencje. Nie może być tak, że Watykan uznaje, że jego pewne zasady nie obowiązują.
Jeśli szukać odpowiedniego określenia teologii, jaką uprawia - przynajmniej od początku wojny - patriarcha Moskwy Cyryl, to jak się zdaje jedynym odpowiednim określeniem będzie „prawosławny dżihad”. I w najmniejszym stopniu nie będzie to przesada.
Czy zaskakuje mnie postawa Elona Muska w sprawie Ukrainy? Niestety nie. Ten człowiek od dawna bawi się w transhumanistę, a wielki biznes od niemal zawsze na wojnie zarabiał, a nie do niej dokładał.
Symetryzm i przekonanie, że widzi głębiej niż inni - to dwa powody, dla których papież Franciszek nie jest w stanie adekwatnie zareagować na wojnę. U podstaw obu tych postaw leży zaś brak dostrzegania prawa do suwerenności i niezależności niektórych narodów.
Są wydarzenia i spotkania, których nie da się zapomnieć, które zmieniają wiele, bardzo wiele. W moim życiu takim wydarzeniem była praca w komisji badającej sprawę Pawła M. Właśnie mija rok od momentu, gdy opublikowaliśmy raport w tej sprawie. Jakie są jego efekty? Wiele z osób skrzywdzonych odczuwa ulgę, bo ktoś oddał im głos i opisał tę sprawę, dominikanie wypłacili odszkodowania, a sam (to już nie zasługa, ani sprawa Komisji, ale sądu i prokuratury) Paweł M. wciąż przebywa w areszcie, bo jego proces nadal trwa.
To chyba ostatnia z osób, która była symbolem świata mojej (i kilku starszych pokoleń) młodości. Śmierć Elżbiety II wyznacza - w pewnym sensie - ostateczny koniec pewnego świata. Miał on swoje piękno, ale niekoniecznie trzeba po nim płakać.
Rosyjska Cerkiew Prawosławna i jej zwierzchnik patriarcha Cyryl nie odpuszczają ani na moment. Ich nauczanie już zupełnie otwarcie przekształca się w plemienną, pogańską w istocie religię, która z Ewangelią i Chrystusem ma coraz mniej wspólnego.
Jeśli wszyscy są winni wojny w Ukrainie, to dlaczego niewinna jest rosyjska propagandzistka, która od wielu miesięcy ją wspierała i usprawiedliwiała zabijanie ukraińskich kobiet i dzieci, a teraz sama padła ofiarą jakieś wewnątrz-rosyjskiej rozgrywki? Dlaczego odpowiedzialność za wojnę w Ukrainie ponosić mają handlarze bronią i oczywiście szczekające NATO, a nie Władimir Putin, który ją wywołał i nadal prowadzi? Dlaczego od odwiedzin cierpiącego, systematycznie niszczonego narodu, którego istotną częścią są płacący ogromną cenę krwi za wierność Rzymowi w najgorszych czasach grekokatolicy, ważniejsza zdaje się wizyta do kraju, w którym nikt papieża nie chce i daje to wyraźnie do zrozumienia?
To nie był dobry tydzień dla Kościoła. Media doniosły o kolejnych finansowych nadużyciach kilku księży. I choć niemała część duchownych żyje tak jak wszyscy, a część - szczególnie w biedniejszych diecezjach i na biednych parafiach - z trudem wiąże koniec z końcem - to właśnie takie skandale kształtują oblicze Kościoła w umysłach wielu. I dlatego trzeba dążyć do maksymalnej transparentności finansowej w instytucjach katolickich.
Nie tylko Kościół katolicki, ale i inne wspólnoty chrześcijańskie mierzą się z tematem stosunków do Pierwszych Narodów. Własną deklarację dotyczącą relacji wobec rdzennych mieszkańców Stanów Zjednoczonych i Alaski opublikowało największe wyznanie luterańskie Stanów Zjednoczonych, czyli Kościół Ewangelicko-Luterański Ameryki (ELCA).
Wizyta Franciszka w Kanadzie, a konkretniej spotkanie z jezuitami w jej trakcie, stało się kolejną okazją do wyrażenia fundamentów papieskiego programu reformy Kościoła.
Pielgrzymka Franciszka do Kanady to czas, w którym papież po raz kolejny przypomina teologiczne fundamenty swojego pontyfikatu. I obok mocnych słów przeprosin, a także rozliczenia z przeszłością, to właśnie jest jej najważniejszy element.
Oświadczenie, jakie wydała Stolica Apostolska w sprawie niemieckiej drogi synodalnej wcale nie jest odrzuceniem jej tez, ani tym bardziej ich potępieniem. To jedynie wezwanie do zachowania jedności kościelnej i zachowania kanonicznych form działania.
„Realiści” powrócili. Gdy tylko skończył się etap miodowego miesiąca, gdy tylko wojna zaczęła się oswajać i pojawiły się pierwsze problemy ekonomiczne z nią związane, niemal od razu pojawili się publicyści i komentatorzy, którzy w imię rzekomego realizmu wzywają do studzenia realizmu w relacjach z Ukrainą, przekonują, że nasze zaangażowanie jest za duże, a dodatkowo - to szczególnie ostatnio - wykorzystują każdą okazję, by obrzydzić Ukrainę. A to prezydent Wołodymyr Zełenski jest za mało wdzięczny, a to w czasie nalotów za mało mówi o krzywdzie Polaków na Wołyniu (realnej krzywdzie i straszliwej zbrodni). Jednym słowem festiwal „realizmu” trwa.