Klasyczna rada sprowadza się do propozycji drastycznej redukcji biurokracji na wszystkich szczeblach, obniżki podatków i ucisku fiskalnego, którym poddawani są zwykli drobni przedsiębiorcy, odpowiedzialności karnej i finansowej dla urzędników publicznych, uproszczenia prawa skarbowego, uniezależnienia prokuratury od polityków. Są to rozwiązania oczywiste, o których każdy wie, ale istnieje jeszcze rzeczywistość. System partyjny ma nie tylko pewne plusy, lecz także poważne minusy. Partia nie może istnieć bez aparatu, który trzeba wyżywić. Przywódca, który nie dba o aparat, zostanie szybko wyeliminowany. A ustawić aparat można tylko dzięki stanowiskom w administracji. Usunięcie na znaczną skalę poprzedników wiązałoby się z dużymi konfliktami, a więc spadkiem w sondażach, pozostaje więc przy każdej kadencji dodawanie nowych stanowisk. Obniżka podatków spowodowałaby braki w kasie na utrzymanie biurokracji, zamówienia publiczne dla spółek finansujących lub związanych z partią i świadczenia socjalne, a więc znów spadek w sondażach. Uproszczenie prawa skarbowego obniżyłoby dochody, a odpowiedzialność urzędników zakończyłaby się sabotażem z ich strony. Władza opiera się przecież na urzędnikach. Uniezależnienie prokuratury mogłoby spowodować powstanie niekontrolowanej władzy. Rząd mogą sparaliżować wielkie koncerny, więc musi się z nimi liczyć, a drobnych może żyłować. Są siły, których władza nie może zantagonizować. Taki stan trwa, dopóki nie ma sytuacji rewolucyjnej, gdyż tylko ona pozwala na radykalne zmiany.
Źródło: Gazeta Polska
