Prowokacja kielecka

Jest na to wiele dowodów. Jeden znajdujemy w aktach sądowych rtm. Witolda Pileckiego. To obszerna informacja, zatytułowana „Tragedia kielecka”, autorstwa Tadeusza Szturm de Sztrema, działacza PPS WRN. Grupa Pileckiego dzięki kurierom, przekazała ją do sztabu gen. Andersa we Włoszech. O „pogromie” czytamy m.in.: „Inicjatywa wyszła od czynników rządowych, które po faktycznym przegraniu referendum [3 razy tak] stworzyły w ten sposób pretekst do represji w stosunku do wszelkiej opozycji, przylepiając do zajść etykietkę reakcyjną i antysemicką. (…) Stwierdzić trzeba stanowczo, że zajścia kieleckie nie były pogromem antysemickim, lecz był to odruch rewolucyjny tłumu przeciw obecnemu reżimowi terroru i przywilejów klasowych”. Szturm de Sztrem pisze dalej, że „znaczna część Żydów – mieszkańców domu przy ulicy Planty 7 – była tajnymi agentami UB”, a „w następnych dniach usiłowano sprowokować zajścia antysemickie w kilku innych miastach i osiedlach”. Działacz niepodległościowego PPS swoją wiedzę przypłacił wieloletnim więzieniem. Akt oskarżenia wobec rtm. Pileckiego zatwierdził Adam Humer. Ten ubecki oprawca torturował również bp. Czesława Kaczmarka. Dlaczego? Powołana przez ordynariusza kieleckiego komisja uznała, że „pogrom” kielecki to naprawdę prowokacja nawet nie UB, lecz NKWD. Prowokacja kielecka miała pokazać światu, że polską reakcyjną, antysemicką tłuszczę musi trzymać za twarz światła, postępowa, komunistyczna władza, mimo „nie do końca” demokratycznego referendum 3 razy tak (30 czerwca 1946 r.), i tak samo zmanipulowanych wyborów do Sejmu Ustawodawczego (19 stycznia 1947 r.). Oba te fałszerstwa były możliwe m.in. dzięki propagandzie nazywającej prowokację kielecką UB-NKWD pogromem.