Posłuszny sługa IV Rzeszy

Jeśli zatem weźmiemy pod uwagę fakt, że działanie – świadome bądź też (w co trudno uwierzyć!) nieświadome – na najwyższych piętrach krajowej polityki w interesie obcego państwa jest działalnością agenturalną, to czyim agentem ostatecznie jest taki nieszczęśnik? Ruskim! – brzmi jedyna logiczna odpowiedź. No, może w niemieckich, krótkich spodenkach... W tym właśnie kontekście przyjrzyjmy się najnowszym osiągnięciom retorycznym emerytowanego pupilka emerytowanej Angeli Merkel – Donalda Tuska. Odrzyjmy więc nieco sytuację z patetycznych brzmień. Polski spór polityczny bywa czasem przedstawiany jako klasyczna „pułapka Tukitydesa” – wojna dominującego z wschodzącym, Sparty z Atenami, z którego to starcia oba mocarstwa wychodzą już niezdolne do dalszej dominacji. Sęk w tym, że tak opisywać możemy jedynie nabrzmiewający bąbel sporu pomiędzy USA i Chinami, natomiast w polskiej polityce mamy do czynienia jedynie z echem światowych sporów ukiszonym na nadwiślańską modłę, w której od XVII wieku dominuje ton brzęczenia obcych srebrników w polskich, siermiężnych kieszeniach. Tukitydes uśmiałby się z tego do rozpuku, gdyż to raczej „pułapka dziwkowatej Katarzyny skrzyżowana z sardonicznym uśmiechem szujowatego Fryderyka”. No, ale pobabrajmy się chwilę w tym błotku, nadając mu antyczne koturny.

Kiedy ostatnio Donald Tusk stwierdził, że prowadził – jako premier – działania, które miały uniezależnić Polskę od rosyjskiego szantażu energetycznego, to brzmi to podobnie, jak gdyby Edyp naraz oświadczył, że konserwował i wspierał związek jego rodziców. Posługując się już naszą łapciatą retoryką, warto zauważyć, że Tusk – z miedzianym czołem – zarzuca rządowi, iż zablokował „rozwój energetyki wiatrowej w Polsce i tym samym działał na szkodę niezależności energetycznej naszego kraju”. No, wiatraki się herr Tuskowi przypomniały! Jest to jednak ze wszech miar logiczne, albowiem utrudniając dywersyfikację dostaw gazu i ropy do Polski – co było jak najbardziej na rękę prusackiej protektorce pana Donalda – jednocześnie premier Tusk usiłował promować nowy model uzależnienia Polski od Niemiec a mianowicie takie ukształtowanie prawa, aby należało nad Wisłą stawiać lasy produkowanych w Niemczech wiatraków. Rzecz jest tak oczywista, że po prostu przaśnie banalna. Niemiecka alternatywa była Tuskowi tak droga, że nieustannie majaczył o „zielonej energii”, nie dodając, że jej źródła płynąć miały z brunatnej myśli strategicznej powstającej właśnie – na spijaniu europejskich soków – IV Rzeszy Niemieckiej. Tusk nie wzbił się nigdy ponad poziom lokalnego akwizytora interesów niemieckich. Zresztą jego godnym spadkobiercą okazał się obecny prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski, który – z rozbrajającą szczerością – wypalił kiedyś publicznie: po co Polsce Centralny Port Lotniczy, skoro pod Berlinem powstaje wielkie lotnisko obliczone na obsługę chińskiego „Jedwabnego Szlaku”?!

Konia z rzędem temu, kto znajdzie chociaż jedną inicjatywę Tuska – z czasów „królowania w Europie” lub patiomkinowskiego przewodzenia europejskiej Partii Ludowej – która służyłaby budowaniu uniezależnienia Polski od politycznych kaprysów cara Gazpromu i Rosji. Nie znajdzie się nic… ponieważ rolą pana Tuska nigdy nie było działanie w interesie kraju, w którym się urodził i w którym skazano go na piastowanie urzędu premiera. Jego epoka nieprzypadkowo bywa porównywana do czasów saskich, kiedy elity zajmowały się wyłącznie własnymi wygodami, a wokół królowało przekonanie, że bezpieczeństwo Rzeczpospolitej opiera się na jej… słabości. Któż bowiem chciałby wadzić się z Polską i ją napadać, skoro ona – coraz bardziej bezzębna – nie zagraża przecież nikomu. Twierdzenia Tuska o budowaniu przez niego „polskiej niezależności energetycznej” brzmią tak jak niewypowiedziane jeszcze, ale podobnie wiarygodne twierdzenia psychiatry Bogdana Klicha, jakoby ten nieustannie wzmacniał siłę militarną naszej Ojczyzny.

Równie dobrze pewna katechetka z czasów rządów PO i jej arbuzowej przystawki może opowiadać o dbaniu o bezpieczeństwo Polaków na stanowisku ministra spraw wewnętrznych, a pewna lekarka może snuć majaczenia o przekopywaniu „na metr w głąb” ziemi po katastrofie smoleńskiej.

Jednym słowem, można Polakom wciskać taki absurd na poziomie garkuchni, jednak nie przybierze on nawet postaci, w jakiej Rosja kłamie i później przeprasza za te kłamstwa Izrael. Bo to przynajmniej jest rozumiane i komentowane przez świat.

 

Źródło: Gazeta Polska