150 lat temu Sienkiewicz debiutował w prasie
18 kwietnia 1869 roku na łamach warszawskiego „Przeglądu Tygodniowego Życia Społecznego, Literatury i Sztuk Pięknych” ukazał się debiut literacki Henryka Sienkiewicza – recenzja teatralna z występu Wincentego Rapackiego. W 1873 roku zaczął pisać do „Gazety Polskiej" stałe felietony „Bez tytułu", a 1875 roku cykl „Chwila obecna". Od 1874 roku prowadził dział literacki w „Niwie".
Pierwszą powieść „Ofiara" (niepublikowaną) napisał prawdopodobnie podczas pracy u Weyherów w Płońsku. Miał wówczas 19 lat. Jednocześnie był guwernerem dzieci Weyherów i kończył gimnazjum.
Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, na prośbę rodziców zdał na wydział lekarski Szkoły Głównej Warszawskiej, potem podjął studia prawnicze, a ostatecznie przeniósł się na wydział filologiczno-historyczny. W 1867 roku, „Tygodnik Ilustrowany" odrzucił wierszowany utwór „Sielanka młodości". W 1869 roku zadebiutował jako dziennikarz, publikując m.in. w „Przeglądzie Tygodniowym". Pod pseudonimem Litwos pisał do „Gazety Polskiej" oraz „Niwy".
Od 1880 roku powstawało „Ogniem i mieczem", drukowane w latach 1883-84 przez „Słowo". „Potop" ukazywał się w latach 1884-86, a „Pan Wołodyjowski" – 1887-88. W1891 roku wyszła powieść „Bez dogmatu", a potem „Rodzina Połanieckich". W 1893 roku powstali „Krzyżacy". Dwa lata później „Quo vadis", za które w roku 1905 Sienkiewicza dostał literacką nagrodą Nobla za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie eposu i rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu".
Jego ostatnią powieścią było „W pustyni i w puszczy", wydane w odcinkach w 1910 roku. Po wybuchu I wojny światowej Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii, gdzie wraz z Ignacym Paderewskim założył Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Zmarł 15 listopada 1916 roku w Vevey, gdzie został pochowany. W 1924 roku jego prochy zostały uroczyście przeniesione do warszawskiej Katedry św. Jana.
Źródło: dzieje.pl
