Płock był stolicą Polski w latach 1079–1138. Miasto jest położone na Pojezierzu Dobrzyńskim i w Kotlinie Płockiej, nad Wisłą. We wczesnym średniowieczu ważny ośrodek kultowy Słowian. Płock został założony w końcu X wieku i był jedną z głównych siedzib królestwa. Prawa miejskie uzyskał w 1237 roku. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego.
Na Wzgórzu Tumskim skupiają się zabytkowe budowle o najwyższych wartościach historycznych: bazylika katedralna pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP, dawne opactwo benedyktyńskie z reliktami zamku książęcego oraz budynek Muzeum Diecezjalnego tzw. Stare Muzeum.
Bazylika katedralna wzniesiona została w 1144 roku. Wielokrotnie przebudowywana, zachowała jednak swoje pierwotne romańskie elementy. W Kaplicy Królewskiej znajduje się sarkofag dwóch władców Polski – Władysława Hermana i Bolesława Krzywoustego. W kruchcie – kopia słynnych brązowych, romańskich Drzwi płockich, wykonanych dla katedry płockiej około 1154 roku w Magdeburgu
Zamek książęcy z XIV wieku, przebudowany w XVI w. na opactwo benedyktynów. W murach zamkowych znajdują się dwie gotyckie wieże: W dawnym opactwie mieści się obecnie Muzeum Diecezjalne, które eksponuje najcenniejsze zabytki skarbca takie jak Herma św. Zygmunta, kielich Konradowski czy gotyckie monstrancje.
Ulica Grodzka – najstarsza ulica miasta. Łączyła dwa rynki miejskie: Kanoniczny (obecnie Pl. Narutowicza) oraz Stary Rynek. Obecnie w zabudowie dominują neoklasycystyczne kamienice z XIX wieku.
Stary Rynek – do połowy XIX wieku tętnił życiem. Tutaj znajdowały się zajazdy, oberże i sklepy. Pośrodku rynku wznosił się gotycki ratusz z niewysoką wieżą, a przed nim szafot.