Pelargonia pachnąca - łatwa w uprawie roślina lecznicza
Pelargonia pachnąca (anginowiec). Ma intensywny i orzeźwiający cytrynowo-różany, zapach wydzielający się zwłaszcza przy potarciu liści, stosuje się ją przy różnych dolegliwościach.
Całą roślinę pokrywają włoski z gruczołami wypełnionymi olejkami eterycznymi. W Polsce uprawiana jako doniczkowa roślina pokojowa, ale w okresie letnim uprawiana jest również w doniczkach na balkonach, werandach i w ogródku. Uprawiana jest głównie ze względu na zapach, ale jej walorami ozdobnymi są także ładne liście i pokrój. Kwiaty mają mniejsze znaczenie ozdobne. Wytwarzane przez nią olejki aromatyczne (tzw. olejek geraniowy) wykorzystywane są w przemyśle perfumeryjnym, a także w cukiernictwie do produkcji olejków zapachowych. Jej liście dodawane do herbaty nadają jej aromatyczny, oryginalny smak.
Świeże listki używane są do okładów przy bólach reumatycznych, są skuteczne przy bólach uszu. W kuchni południowoeuropejskiej są dodatkiem do sałatek i sosów. Roślinę stosuje do leczenia egzemy, liszajów.
Pelargonia pachnąca to jedna z najłatwiejszych roślin doniczkowych w uprawie. Ma niewielkie wymagania co do stanowiska i podłoża. Jest jak wszystkie pelargonie rośliną światłolubną, uprawiana w cieniu słabo pachnie, nie kwitnie, a jej pędy nadmiernie się wyciągają. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, dobrze rośnie w każdej żyznej ziemi ogrodowej. Jest wrażliwa na nadmiar wilgoci w glebie, nadmierne podlewanie bardziej jej szkodzi, niż okresowe przesuszenie gleby. Jest nieodporna na mróz.
Źródło: niezalezna.pl
