Trzy dni po śmierci Józefa Piłsudskiego, 12 maja 1935 roku, zawiązał się Stołeczny Komitet Budowy Pomnika Marszałka. Na lokalizację warszawskiego monumentu wybrano Plac na Rozdrożu. 1 lutego 1936 r. rozpisano otwarty konkurs, do którego mogli przystąpić tylko polscy artyści. W jego warunkach podano, że pomnik ma być monumentalny, ma przedstawić Marszałka jako zwycięskiego wodza i twórcę wolnej Polski oraz być wyrazem chwały, siły i zwycięstwa.
Niestety, pomimo licznie zgłoszonych projektów nie wyłoniono zwycięzcy. Postanowiono więc rozpisać drugi konkurs, tym razem w formule zamkniętej, i zaprosić do niego wybranych rzeźbiarzy z Polski i z zagranicy. Jury zaprosiło do udziału w nim najlepszych ówczesnych rzeźbiarzy, m.in. Xawerego Dunikowskiego, Henryka Kunę, Jana Szczepkowskiego, Gustava Vigelanda, Aristide’a Maillola i Ivana Meštrovicia.
Projekt Meštrovicia, chorwackiego rzeźbiarza, ucznia Rodina, autora wielu monumentalnych realizacji w Europie i w Stanach Zjednoczonych – konny pomnik Marszałka na tle łuku triumfalnego – pokazany został w sierpniu 1939 r. w gmachu Muzeum Narodowego w Warszawie. Zyskał pozytywne opinie jury, które wyraziło chęć dalszej pracy z artystą. Niestety, realizację tego zamierzenia uniemożliwiła wojna, pomnik Ivana Meštrovicia nigdy w Warszawie nie stanął.
Narodowe Centrum Kultury zorganizowało w warszawskiej Kordegardzie wystawę „Ivan Meštrović/Józef Piłsudski. Historia jednego pomnika”. Dzięki zachowanym rysunkom, projektom oraz archiwalnym fotografiom opowiedziana jest historia tego pomnika. Na wystawie znalazł się też gipsowy model, który w lipcu 1939 r. Ivan Meštrović przysłał z Zagrzebia do Warszawy. W trakcie prac nad wystawą udało się odnaleźć w zbiorach archiwalnych Muzeum Narodowego w Warszawie dokumentację fotograficzną oraz rysunki założeń.