Konserwator przypomniał w związku ze swoją decyzją historię tego miejsca. W 1911 r. fabrykę przejęła firma braci Szpilfogel i M. Szerszewskiego. Zakład kontynuował działalność w dwudziestoleciu międzywojennym oraz w czasie II wojny światowej. Wówczas też budynek zaczął pełnić funkcję administracyjną, co wiązało się z pewnymi zmianami układu funkcjonalno-przestrzennego. W 1949 r. zakład produkcyjny drożdżowni przeniesiono do Józefowa k. Ożarowa Mazowieckiego. Od lat 50. XX w. na terenie zakładów funkcjonowała Warszawska Fabryka Syntetyków Zapachowych (później: Fabryka Substancji Zapachowych "Pollena-Aroma"). Budynek został wówczas dostosowany do funkcji pomocniczych i socjalnych.
W ocenie Lewickiego obiekt jest cennym przykładem wolnostojącej willi. Na wartości artystyczne budynku składa się rozczłonkowana bryła urozmaicona gankami wejściowymi i drewnianą werandą, ceglana artykulacja elewacji zewnętrznych, zastosowanie elementów dekoracyjnych takich jak: żeliwny balkon, oprawa snycerska werandy wraz z witrażowymi oknami o wielobarwnym oszkleniu.
Architektura budynku wyróżnia się też nawiązaniem do ceglanego budownictwa przemysłowego, które wynika z lokalizacji i powiązań funkcjonalno-przestrzennych z zabudową całego zespołu fabrycznego dawnej gorzelni. Przemysłowa stylistyka obiektu widoczna jest w zastosowaniu cegły licowej do opracowania ścian zewnętrznych, wprowadzeniu uproszczonego detalu architektonicznego w postaci gzymsów, fryzu, lizen, parapetów czy łuków nadokiennych. Jak zauważył Lewicki, "budynek posiada tym samym istotny walor typologiczny jako przykład budynku mieszkalnego, wkomponowanego w stylistykę zespołu budowlanego fabryki".
Konserwator w uzasadnieniu decyzji podkreślił ponadto, że "wartość historyczna budynku wiąże się z działalnością d. gorzelni drożdżowej +Henryków+, która przyczyniła się do rozwoju gospodarczego i ekonomicznego dzielnicy, a w dwudziestoleciu międzywojennym stała się jednym z największych producentów drożdży i spirytusu na krajowym rynku".
Natomiast wartość naukowa budynku wynika jego z warstwy materialnej, m.in. technologii wykonania, użytych materiałów budowlanych i ich opracowania, w tym dekoracji malarskiej wnętrz, jak również rozwiązań technicznych i funkcjonalnych, cechujących architekturę początku XX w.
Konserwator poinformował również, że decyzja o wpisaniu willi do rejestru zabytków nie jest ostateczna. Przysługuje odwołanie od niej do ministra kultury i dziedzictwa narodowego.
