Rocznica śmierci gen. Fieldorfa
24 lutego 1953 r. w więzieniu mokotowskim władze komunistyczne zamordowały gen. Augusta Fieldorfa „Nila” – dowódcę Kedywu AK, żołnierza Legionów Polskich, Polskiej Organizacji Wojskowej, uczestnika walk podczas wojny polsko-bolszewickiej, żołnierza Września.
Podczas II w.św. był pierwszym emisariuszem Naczelnego Wodza i rządu Rzeczpospolitej wysłanym do kraju. W okupowanej Polsce znalazł się na początku września 1940 r. Najpierw pełnił funkcję oficera do zleceń Komendanta Głównego, a następnie inspektora obszaru Krakowsko-Śląskiego ZWZ. Od lutego do sierpnia 1942 r. był komendantem obszaru II Białystok AK. W sierpniu 1942 r. objął dowództwo Kedywu – Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK – pod jego kierownictwem odbijano więźniów, przeprowadzano akcje odwetowe na funkcjonariuszach SS, Gestapo i policji, likwidowano kolaborantów i konfidentów.
W kwietniu 1944 r. „Nil” otrzymał rozkaz stworzenia poza strukturami AK tajnej organizacji „Niepodległość” (kryptonim „NIE”). Jej zadaniem było przygotowanie do działań na wypadek okupacji ziem polskich przez Sowietów. Fieldorf przeszedł wówczas do głębokiej konspiracji i z tego względu nie brał udziału w Powstaniu Warszawskim. Po Powstaniu pełniący funkcję komendanta Głównego AK gen. Leopold Okulicki „Niedźwiadek” wyznaczył go na swojego zastępcę.
7 marca 1945 r. gen. Fieldorf został przypadkowo aresztowany przez NKWD w Milanówku, nie został wtedy rozpoznany. Wysłano go na Ural do obozu pracy, skąd wrócił w październiku 1947 r. Zamieszkał najpierw w Białej Podlaskiej, potem w Warszawie, Krakowie i Łodzi. Po amnestii ujawnił się w lutym 1948 r., a dwa lata później 9 listopada został zatrzymany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi. Przetransportowany do Warszawy został osadzony w więzieniu przy ul. Rakowieckiej. Podczas śledztwa, przez niemal rok, był torturowany. Odmówił współpracy z UB.
4 sierpnia oficer śledczy MBP ppor. Kazimierz Górski sporządził akt oskarżenia. W jego uzasadnieniu czytamy:
Wrogość swą do ruchu lewicowego i Związku Radzieckiego Fieldorf August wykazał już w latach 1920, podczas których, będąc w stopniu porucznika jako dowódca kompanii 1. Pułku Legionów Polskich, brał czynny udział w marszu Piłsudskiego na ZSRR i za szczególne wyróżnienie się w walkach został czterokrotnie wyróżniony Krzyżem Walecznych oraz awansował do stopnia kapitana.
16 kwietnia 1952 r. w gmachu Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy rozpoczęła się „rozprawa główna” przy drzwiach zamkniętych. Sąd w składzie: przewodnicząca sędzia Maria Gurowska, ławnicy Michał Szymański i Bolesław Malinowski, uznał gen. Fieldorfa winnym zarzucanych mu czynów i skazał na karę śmierci przez powieszenie. Zasądzono także utratę praw publicznych i obywatelskich, praw honorowych oraz przepadek mienia. Wyrok wydano na podstawie dekretu o wymiarze kary dla zbrodniarzy hitlerowskich i zdrajców narodu polskiego.
20 października 1952 r. wyrok na gen. Fieldorfa został zatwierdzony przez Sąd Najwyższy w składzie: Emil Merz, Gustaw Auscaler i Igor Andrejew. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski i 3 lutego 1953 r. wyrok zatwierdził. Sąd Wojewódzki, wyrażając swoją opinię w sprawie ułaskawienia generała, stwierdzał:
Skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Skazany wykazał wielkie natężenie woli przestępczej.
24 lutego 1953 r. gen. August Emil Fieldorf został powieszony w więzieniu mokotowskim w Warszawie przy ul. Rakowieckiej. Ciało pochowano w nieznanym miejscu. W 2017 r. podczas prac przy budowie Muzeum na Rakowieckiej odnaleziono elementy szubienicy, na której powieszono generała. Osoby odpowiedzialne za zbrodnię dokonaną na gen. Fieldorfie nie poniosły kary.
Miejsce śmierci gen. Fieldorfa
30 lipca 2006 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył generała pośmiertnie Orderem Orła Białego.
Źródło: dzieje.pl, niezalezna.pl
