Olga Johann 1942–2017
Wychowawca kilku pokoleń młodych Polaków, doskonale znała i rozumiała problemy dzieci i młodzieży, była oddana sprawom rodziny, zawsze chętnie służyła wszystkim swoją radą i pomocą. Pomagała prześladowanym w czasach stanu wojennego. W niepodległej Rzeczypospolitej współtworzyła odnowę systemu oświaty. Była długoletnią radną Sejmiku Województwa Mazowieckiego i Rady Miasta Warszawy, gdzie walczyła o dekomunizację ulic. Niestrudzona promotorka pamięci o Żołnierzach Wyklętych i ofiarach rzezi Woli.
Jej mąż Wiesław Johann jest prawnikiem i dziennikarzem, nauczycielem akademickim, sędzią Trybunału Konstytucyjnego w stanie spoczynku. Był obrońcą w wielu procesach politycznych czasów zniewolenia komunistycznego.
W okresie stanu wojennego dom Jej i Jej Małżonka, sędziego Wiesława Johanna, był jednym ze znaczących w Warszawie miejsc wsparcia dla opozycji
– mówił w jednym ze wspomnień o Oldze Johann Jarosław Kaczyński.
Odbierając pośmiertne wyróżnienie dla swej żony – Drzwi do Wolności przyznane na Festiwalu NNW za wspieranie walczących o wolną Polskę, Wiesław Johann powiedział m.in. „drugi front Solidarności był niezwykły, jestem pełen podziwu dla tych setek tysięcy ludzi, którzy przychodzili i pytali w czym pomóc, to była prawdziwa Solidarność bez przynależności”.
Z kolei w uzasadnieniu przyznania nagrody organizatorzy Festiwalu NNW napisali:
Drzwi do wolności, które na wiele lat pozostawały dla Polski zatrzaśnięte, dzięki takim osobom jak Pani Olga Johann, zostały otwarte, dzięki wielkiej miłości do Ojczyzny. To między innymi pokorna i pełna oddania praca przy upamiętnieniu ofiar Rzezi na Woli, upowszechnianie wiedzy o podziemiu niepodległościowym oraz pomoc więźniom politycznym. Ocalona i żywa dziś pamięć o miejscach kaźni ludności cywilnej na warszawskiej Woli, przywrócenie godności prześladowanym opozycjonistom stały się pomnikiem trwalszym niż ten ze spiżu.
Olgę Johann wspominał także prezydent RP Andrzej Duda, odznaczając ją pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Swoje zadania w każdej dziedzinie – w pracy naukowej i zawodowej, społecznej i politycznej – podejmowała, angażując się w nie całym sercem. Pozostanie w naszej pamięci jako osoba ciepła i mądra, gorąco kochająca bliźnich i Ojczyznę.
Absolwentka Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka licznych publikacji prasowych dotyczących problemów dzieci i młodzieży. W latach 1989–1990 pracowała w Biurze Interwencji Senatu, w 1990 r. nadzorowała przebieg wyborów prezydenckich w województwie bydgoskim jako przedstawiciel Senatu w Państwowej Komisji Wyborczej. W latach 1990–1991 była głównym specjalistą w Ministerstwie Edukacji Narodowej, gdzie nadzorowała pracę kuratorów oświaty oraz przygotowywała projekty aktów normatywnych Ministerstwa Edukacji Narodowej. W latach 2002–2006 pełniła funkcję wiceprzewodniczącego Sejmiku Województwa Mazowieckiego. Była też przewodniczącą Krajowej Komisji Rewizyjnej Prawo i Sprawiedliwość.
Zmarła 5 kwietnia 2017 roku.
Źródło: niezalezna.pl, festiwalnnw.pl
