Gerard Mercator, flamandzki matematyk i geograf, prekursor współczesnej kartografii mówił, iż jeśli chodzi o mapy i odkrycia to „należyty honor powinien zostać wymierzony wcześniejszym wiekom”. Wspominał podróże opisane przez Pliniusza i Herodota: „(Jest więc jasne, że nasz kontynent jest otoczony oceanem i że jego zasięg był znany starożytnym. (…) Najwyraźniej mylą się te osoby, które mówią, że Nowe Indie są ciągłe z Azją”. Słowa „nasz kontynent" odnoszą się zarówno do Ameryki Północnej, jak i Południowej, które są oznaczone na mapie Mercatora jako „India Nova” („Nowe Indie”). Kartograf twierdził z całą mocą, że Ameryka Północna nie jest częścią Azji. Dodać trzeba, że znamy wiele XVI-wiecznych map obu Ameryk, których nie da się wytłumaczyć rzeczywistymi eksploracji tych kontynentów przez Europejczyków. Wśród tych map jest także Mapa Świata Waldseemullera z 1507 roku i Lenox Globe z 1510 roku, pokazująca zachodnie wybrzeże Ameryki Południowej. Tymczasem Balboa, pierwszy Europejczyk, który zobaczył Pacyfik z obu Ameryk, dotarł tam dopiero w 1513 roku po przekroczeniu Panamy. Magellan przepłynął południowym krańcem Ameryki Południowej w 1521 roku, ale nigdy nie widział większości jego zachodniego wybrzeża.
Kim więc byli owi starożytni śmiałkowie i podróżnicy? Może kiedyś znajdziemy odpowiedź na to pytanie.
