18 sierpnia 1968 roku Emil Barnea udał się do Hoia-Baciu na biwak. Usłyszał nagle przerażone krzyki innych turystów, gdy pobiegł bliżej zobaczył unoszący się nad drzewami metaliczny dysk. Sfotografował owo zjawisko i przesłał zdjęcie do gazet, które nakręciły histerię w sprawie lasu.
Plamy światła na niebie
Hoia-Baciu badał też biolog Alexandru Sift, autorem tekstów przyrodniczych, opisujących ów ekosystem z uwzględnieniem deformacji miejscowego drzewostanu. Stwierdził brak działań człowieka na odkształcone pnie i jednocześnie znalazł w lesie idealnie okrągłą polanę, na której brakowało trawy. Owa „Poiana Rotunda” była także miejscem, z którego naukowiec obserwował plamy światła na niebie i pomiędzy drzewami, nie umiejąc wytłumaczyć, skąd pochodzą, ani czym są. Bardzo rzadko dostrzegał te obiekty gołym okiem, większość z nich uwidaczniała się na jego zdjęciach, dopiero po wywołaniu kliszy.
Poczucie, że są obserwowani
Historii związanych z lasem jest więcej. W jednej z nich mówi się, że zaginęła w nim na 5 lat młoda dziewczyna. Gdy się odnalazła nie pamiętała nic z owego pięcioletniego okresu. W innej opowieści ponad 60 osób próbowało otworzyć portal do innego wymiaru. Ludzie zgłaszają również, że widzą dziwne światła, słyszą kroki niewidzialnych postaci, nieistniejące twarze pojawiają się po wywołaniu na zdjęciach, a w samym lesie słychać często niewiadomy śmiech lub kobiece głosy. Często po spacerze w lesie czują mdłości, dostają dziwnej wysypki, są zmęczeni ponad normę, wreszcie czują też że są obserwowani. To wszystkie historie sprawiły, że Hoia-Baciu stał się „najbardziej przerażającym lasem na świecie”.
