Rządząca koalicja, która dostrzega swój koniec, zachowuje się jak biuro turystyczne pod koniec wakacji, sprzedaje majątek w ofertach last minute. W ekspresowym tempie likwiduje Przemysłowy Instytut Maszyn Budowlanych w Kobyłce k. Warszawy.

Przemysłowy Instytut Maszyn Budowlanych (PIMB) w Kobyłce, którego właścicielem jest skarb państwa, przez lata pracował nad unowocześnieniem bazy projektowej, badawczej i produkcyjnej. Stanowił on zaplecze naukowo-badawcze dawnego Zjednoczenia Przemysłu Maszyn Budowlanych „Bumar”.
„Spółka – jak czytamy na stronach internetowych firmy – jest finalnym producentem pojazdów specjalnych przeznaczonych dla ratownictwa technicznego”. Jako jedna z niewielu w kraju wydaje certyfikaty na naczepy samochodowe. Posiada koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w dziedzinie obronności. Ma certyfikat NATO.

Z początkiem września zgromadzenie wspólników PIMB, czyli de facto minister skarbu państwa zdecydował o „rozwiązaniu spółki i otwarciu likwidacji”. Zaraz też mianowano likwidatora, a ten zapowiedział zwolnienia.

– Nie rozumiem, dlaczego akurat teraz podjęto decyzję o likwidacji? – mówi „Codziennej” osoba związana z Instytutem, która pragnie pozostać anonimowa. Przyznaje, że firma miała kłopoty finansowe, ale zaczynała wychodzić na prostą. – Przed dwoma laty podjęto program ratunkowy, który miał zakończyć się w 2015 r. PIMB wygrał przetarg na 700 tys. zł, który miał być realizowany w przyszłym roku – relacjonuje informator „Codziennej”. Zwraca uwagę, że jeszcze niedawno inwestowano w nieruchomości. Np. w jednym z budynków wymieniono wszystkie okna.

Ministerstwo Skarbu Państwa tłumaczy w piśmie skierowanym do „Codziennej”, że „podjęło decyzję o likwidacji spółki po głębokiej analizie jej sytuacji ekonomiczno-finansowej, która wykazała, że nie jest ona w stanie generować przychodów ze sprzedaży na poziomie zabezpieczającym jej funkcjonowanie i rozwój”.

Cały tekst w "Gazecie Polskiej Codziennie"
 

Msza św. pogrzebowa zostanie odprawiona w Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie (ul. Rakowiecka 61), w środę – 21 sierpnia o godz. 11:00. Kondukt pogrzebowy do grobowca oo. Jezuitów wyruszy spod IV bramy Cmentarza na Powązkach o godz. 12:30.

Ojciec Jacek Pleskaczyński SJ urodził się w Lubiniu dnia 20 sierpnia 1948 roku w rodzinie Tadeusza i Haliny z domu Paprocka. Wraz ze swoimi dwiema siostrami, Jolantą i Anną, pożegnał w tym roku swoją Mamę i mimo choroby, która go ostatnio nie oszczędzała, przewodniczył Mszy św. pogrzebowej i wygłosił kazanie. Miesiąc temu Prezydent RP przyznał ojcu Jackowi „Krzyż Wolności i Solidarności”.

Szkołę podstawową i średnią (Technikum Chemiczne nr 1) ukończył w Lublinie, a potem studiował chemię na Politechnice Wrocławskiej oraz etykę w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił w Kaliszu 23 sierpnia 1977 roku i pierwsze śluby złożył 2 września 1979 roku. Po uzupełnieniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Zbigniewa Kraszewskiego w Warszawie dnia 31 lipca 1983 r. Trzecią probację odbył w latach 1993-1994 w Starej Wsi i ostatnie śluby w Towarzystwie Jezusowym złożył 8 grudnia 1995 roku w Lublinie na ręce o. Stefana Dzierżka SJ. Już w latach 70-tych inwigilowany był przez służby bezpieczeństwa PRL i konsekwentnie wspierał prześladowanych opozycjonistów.

Ojciec Jacek posługiwał najpierw w Lublinie (1982-1984), gdzie między innymi troszczył się o harcerzy. Następnie po rocznej pracy w Toruniu (1984-1985) został wysłany do Łodzi jako duszpasterz akademicki, asystent WŻCh i nauczyciel religii (1985-1993).

Podczas pracy w Łodzi angażował się w animowanie życia duchowego harcerzy, licealistów i kombatantów oraz współprowadził Duszpasterstwo Środowisk Twórczych, w ramach którego odbywały się cotygodniowe spotkania z przedstawicielami niezależnej kultury i działaczami środowisk opozycyjnych. Na prośbę o. Stefana Miecznikowskiego SJ opiekował się niezależną galerią sztuki pod nazwą „Nawa św. Krzysztofa”. Sprawował pieczę nad grupą samokształceniową Duszpasterstwa Akademickiego złożoną m.in. z działaczy Niezależnego Zrzeszenia Studentów Politechniki Łódzkiej. W styczniu 1986 r. współorganizował wystawę poświęconą piątej rocznicy strajków studenckich w Łodzi, a w maju 1989 r. objął opieką duszpasterską strajkujących studentów w okupowanym budynku tzw. „Akwarium” Politechniki Łódzkiej.

W latach 1986-1989 inicjował i organizował na Roztoczu obozy dla studentów i licealistów, podczas których odbywały się prelekcje i dyskusje z udziałem znanych działaczy opozycji antykomunistycznej. W latach 1975-1977 podlegał inwigilacji ze strony SB.

Po ukończeniu Trzeciej Probacji pracował jako kapelan szpitala MSWiA w Warszawie (1994-1999), a następnie jako misjonarz ludowy w Poznaniu (1999-2000) i duszpasterz akademicki oraz rekolekcjonista w Szczecinie (2000-2008). Powrócił do Warszawy w 2008 roku, gdzie dał się poznać jako kapelan w więzieniu na Rakowieckiej.