Kryzysy Europy
Gdy znany był już wynik referendum ws. brexitu, Marine Le Pen stwierdziła, że to wydarzenie na miarę upadku muru berlińskiego. Za Brytyjczykami miały podążyć inne kraje domagające się większej narodowej suwerenności. Po dwóch latach trudno przyznać jej rację. Eurokraci w rodzaju szefa Komisji Europejskiej wydają się być wyjątkowo zadowoleni, bo udało im się upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu.
Po pierwsze brexitowe zamieszanie odstraszy wszystkich, którzy chcieliby podążyć śladem Brytyjczyków, po drugie – z instytucji Unii znikają przedstawiciele narodu tradycyjnie eurosceptycznego, często blokujący „coraz głębszą integrację”. Kolejny raz sprawdzają się słowa jednego z ojców założycieli UE Jeana Monneta, który twierdził, że Europa będzie się wykuwała poprzez swoje kryzysy i będzie sumą rozwiązań owych kryzysów. Problem w tym, że choć przy okazji kryzysów eurokratom udaje się skonsolidować władzę, to przy każdym takim kroku Europa staje się coraz mniej demokratyczna, jej instytucje coraz mniej transparentne, słabsze narody mniej podmiotowe, a „Oda do radości” zyskuje coraz bardziej ironiczne zabarwienie.
Źródło: Gazeta Polska Codziennie
