Komu selfie z inwalidą?
Szantaż emocjonalny to jedna z najpodlejszych broni biologicznych, jaką wynalazł człowiek. Obrona przed tym jest bardzo trudna, wymaga przełamania odruchu wymiotnego, zatkania nosa, oczu i w końcu użycia ostrych środków perswazji. Z szantażem emocjonalnym stykamy się od dziecka, gdy rozwydrzone pociechy tupią nóżkami przed „zabawkowym”. Potem przychodzi etap dorastania i groteskowe: „Jak mnie kochasz, to mi to udowodnij”, a dowodem ma być oczywiście seks. Jednak prawdziwa tragedia zaczyna się wówczas, gdy szantaż odwołuje się do rozmaitych tabu.
Łatwo szantażuje się próbą samobójczą, ale też pewnym zgonem. Obojętnie jaki bydlak dokona żywota, natychmiast należy zapomnieć o wszystkich popełnionych zbrodniach, bo o zmarłym „tylko dobrze”. Doskonale szantażuje się starością i świętymi symbolami, co mogliśmy obserwować w wykonaniu Wandy Traczyk-Stawskiej, której absolutnie nie przeszkadzało ani odbieranie laurów od Hanny Gronkiewicz-Waltz, wyrzucającej Powstańców na bruk, ani tkwienie pod szyldem KOD, zbieraniny antypolskiej, dosłownie opluwającej pamięć o bohaterach. Pośród wszystkich wymienionych szantaży zabrakło ostatniego hitu, czyli szantażu na kalectwo połączone z biedą. W Sejmie ponad miesiąc szantażowano biednym kalectwem i jest to tak skuteczna broń biologiczna, że prawie wszystkich zaczadziła, do tego stopnia, że tylko pojedynczy szaleńcy zauważyli ekskluzywną reprezentację niepełnosprawnych i ich opiekunów, z czego połowa to sprawne chłopy, a reszta butikowo odziana, balująca na wywczasach klasa średnia. Obrzydliwy szantaż i polityczna komedia, ale to demaskatorzy farsy zostają rozstrzelani, nie hieny, które dla sławy i pieniędzy robią sobie selfie z inwalidą.
Beze mnie, szantażyści.
Źródło:
