Kolędy z sentymentalną nutką

Zastanawiałem się, na czym polega fenomen Warszawskiej Orkiestry Sentymentalnej, zespołu, który z nikomu nieznanej, dziwnej nieco kapeli, w dwa lata stał się rozpoznawalną marką polskiej sceny folkowej. Co sprawia, że ich muzyka tajemniczym sposobem przenosi nas w klimat międzywojennej Warszawy? Myślałem, że to zasługa oryginalnego repertuaru, instrumentarium czy aranżacji. Jednak od momentu, gdy posłuchałem najnowszego albumu „Śpiewnik Kolędowy”, wiem, że najważniejszym elementem brzmienia Orkiestry jest głos solistki Gabrieli Mościckiej. Interpretacje polskich kolęd w najróżniejszych wykonaniach śledzę od lat, ale przyznam, że dawno nie słyszałem tak poruszającej, a jednocześnie tak prosto zaśpiewanej wersji „Wśród nocnej ciszy”. Muzycy Orkiestry poszli wiernie za tekstem. Skoro bowiem śpiewamy „wśród nocnej ciszy, głos się rozchodzi”, to właśnie głos Gabrysi wyłania się z ciszy (co dyskretnie zaznacza trąbka kilkoma dźwiękami znanego utworu na trąbkę solo: „Cisza”), a potem, na delikatnym tle trąbkowego kontrapunktu, prostym, nieco naiwnym głosem solistka prowadzi nas przez następne zwrotki, gdzie w tle powoli włączają się kolejne instrumenty. Największym atutem „Śpiewnika” jest naturalność. Muzykom udało się zachować bezpretensjonalny charakter brzmienia, który oddaje to, co w kolędach chyba najistotniejsze. Choć wytrawne ucho rozpozna, że aranżacje to profesjonalna robota, ale całość zachowuje ciągle zwykły domowy charakter rodzinnego muzykowania. Brzmi to zwyczajnie i prosto. Tak kolędy mogły brzmieć przed wojną, a może i nadal brzmią w wielu polskich domach, gdzie wujek bierze harmonię, ciocia cytrę, a dziadek włącza się z mandoliną. Warszawska Orkiestra Sentymentalna właśnie przez prostotę i zwyczajność zaprasza nas, aby włączyć się i śpiewać razem, co ułatwia dołączona do albumu książeczka z tekstami i nutkami utwórów. Powodzenia!