„Jestem taki jak wy” – mówi on. „Przeciętni Polacy. Jem to co wy, mieszkam tak jak wy, budzę się rano i wychodzę do pracy jak wy. Mam sieczkę w głowie zupełnie jak wy. Kluczę i popadam w sprzeczności w sprawach religijnych jak wy. Zależy mi na zabawie i niczym poza tym. Nudzi mnie ojczyzna, obowiązek, patriotyzm. Nie obchodzą mnie sprawy zawiłe i trudne. Chcę codziennie odkręcać kran z ciepłą wodą i nie przemęczać się niczym”. To logiczne – „w Polsce, czyli nigdzie”, jak głosił A. Jarry w „Królu Ubu”. Z takim programem wyrusza ów bohater, by zmierzyć się z kimś, kto mówi, że jest dumny, bo jest Polakiem. Dla niego życie nie jest zabawą, snem, ale walką. Chce być orłem wśród sokołów – ten pierwszy zadowoli się byciem gawronem wśród spłoszonych wróbli. Zwarcie nastąpi więc między tymi, którzy są przekonani, że zadaniem człowieka jest przepchnąć się jakoś przez życie bez kolizji, a tymi, którzy twierdzą, że człowiek ma w życiu niebanalne zadania. To dzisiejszy problem Polski. A tak naprawdę: stale ten sam, w całej historii.
Źródło: Gazeta Polska Codziennie
