Świerzb - jakie są pierwsze objawy?

Świerzb – czym jest?

Świerzb jest zakaźną chorobą dermatologiczną skóry wywołaną przez świerzbowca ludzkiego. Świerzbowiec ludzki żyje w naskórku ludzkim, drążąc w nim tunele, w których samica składa jaja. Charakterystyczną cechą zakażenia świerzbowcem jest świąd skóry, nasilający się w porze nocnej.  

Jak rozpoczyna się świerzb? Pierwsze objawy świerzbu

Trudno zauważyć, kiedy rozpoczyna się świerzb. Pasożyty są prawie niewidoczne i potrzebują czasu, by złożyć jaja. Z wyglądu wyglądają jak małe pajęczaki, które nie są widoczne gołym okiem. Pierwsze objawy świerzbu zwykle pojawiają się po 4 – 8 tygodniach od zarażenia, jednak już w tym czasie pacjent może przenosić świerzb na innych. Szybsza reakcja organizmu (1 – 4 dni od zarażenia się świerzbem) występuje u tych osób, które już miały kontakt z pajęczakiem.

Kiedy osoba jest zarażona świerzbem po raz pierwszy, pojawienie się reakcji skórnej nie jest natychmiastowe i  może zająć od czterech do sześciu tygodni od momentu  zarażenia się roztoczem. Najczęstsze objawy początkowego stadium to intensywna wysypka powodująca swędzenie skóry i drapanie. 

Świerzb u dzieci i dorosłych – jak się objawia?  

Cechą charakterystyczną dla zakażenia świerzbem jest silny świąd skóry, który nasila się zazwyczaj w porze nocnej, gdyż wówczas zwiększa się aktywność pasożytów na skutek rozgrzania powierzchni ciała. U osoby zakażonej świerzbowcem mogą pojawić się różnorodne zmiany skórne (grudki, pęcherzyki, strupy oraz przeczosy). Zmiany skórne mogą dotyczyć większości ciała lub ograniczać się do typowych miejsc, takich jak nadgarstek, łokieć, pacha, błona między palcami, brodawki sutkowe u kobiet, okolice płciowe u mężczyzn, skórze pośladków.

Świerzb – jak można się zarazić?

Zakażenie świerzbowcem odbywa się:
•    poprzez bezpośredni kontakt z chorym – np. poprzez dotyk lub pielęgnowanie chorego,
•    przez kontakty seksualne,
•    rzadziej przez kontakt pośredni – np. w trakcie korzystania z przedmiotów, należących do chorego (ręcznik, ubranie, pościel).

Po prawidłowym zdiagnozowaniu choroby, leczeniem obejmuje się zarówno chorego, jak i jego najbliższe otoczenie. Co ważne – świerzbowiec ludzki może przetrwać poza żywicielem do ok. 72 godzin. 

Świerzb - leczenie

Diagnostyka odbywa się na podstawie rozpoznania objawów klinicznych (świąd, obecność nor i przeczosów) i rozpoznaniu świerzbu w badaniu dermatoskopowym.  Długość terapii i rodzaj zastosowanych leków zależy od:

•    stopnia nasilenia choroby, 
•    wieku i stanu zdrowia pacjenta, 
•    dodatkowych okoliczności (np. ciąża).

Największą skuteczność w zwalczaniu świerzbu przypisuje się preparatom z permetryną.  W leczeniu stosuje się także:

•    maści siarkowe (dzieci do 4 lat, kobiety w ciąży), 
•    benzoesan benzylu, 
•    Crotamitone (łagodzi świąd). 

Domowe sposoby na świerzb

Olejek z drzewa herbacianego jest skutecznym miejscowym lekiem na świerzb, ponieważ łagodzi swędzenie i leczy wysypkę na skórze, ale nie działa tak dobrze na jaja znajdujące się głębiej w skórze. Żel aloesowy działa kojąco, leczniczo na poparzoną słońcem skórę. Jednak przede wszystkim przed rozpoczęciem domowego leczenia należy skonsultować się z lekarzem, który odpowiednio nas zdiagnozuje i przypisze odpowiednie leczenie. Nie powinno się leczyć świerzbu wyłącznie na własną rękę.

Jak długo leczy się świerzb?

Wysypka i swędzenie świerzbu mogą utrzymywać się przez kilka tygodni do miesiąca po leczeniu, nawet jeśli leczenie się powiodło. Aby zminimalizować ryzyko nawrotu choroby należy zdezynfekować pościel, odpowiednio wyprać odzież.  Wszystko należy wyprać w wysokiej temperaturze i wyprasować przy użyciu gorącego żelazka. Najlepiej jeśli kurację przejdzie także cała rodzina, gdyż ryzyko nawrotu będzie większe.

Jak poznać że świerzb jest wyleczony?

Znakiem rozpoznawczym skutecznego leczenia jest ustanie świądu. Jeśli swędzenie utrzymuje się dłużej niż 2-4 tygodnie po początkowym leczeniu lub jeśli nadal pojawiają się nowe bruzdy lub wysypka  należy powtórzyć leczenie.

 

Źródło: nowafarmacja.pl, niezalezna.pl