Puchacz przewyższa rozmiarami sowę śnieżną oraz puchacza wirginijskiego, natomiast spośród awifauny lęgowej Polski puszczyka mszarnego i puszczyka uralskiego.
Puchacz zwyczajny, puchacz (Bubo bubo) to gatunek dużego, osiadłego ptaka z rodziny puszczykowatych, zamieszkującego niemalże całą Eurazję. Był on niegdyś intensywnie tępiony, odławiano go również, by służył jako przynęta przy polowaniu. Obecnie jest ptakiem rzadkim i płochliwym, jednakże jego europejska populacja powoli się odbudowuje, ze względu na objęcie go w wielu krajach (w tym w Polsce) ochroną gatunkową i strefową.
Poluje na średniej wielkości ptaki i ssaki, czasami na niewielkie owady. W zależności od miejsca i pory roku ma zmienne „zwyczaje” związane z odżywianiem się. Gody rozpoczynają się wcześnie, czasami już w grudniu. Terytorium zajmuje obszar o powierzchni ponad 10 km². Na nizinach gniazdo znajduje się najczęściej w opuszczonym gnieździe ptaka szponiastego, obszernej dziupli lub na ziemi. Na gniazdo wybiera tereny niedostępne, np. olsy. W górach gniazduje na półkach skalnych.
Łacińska nazwa bubo stanowi nawiązanie do jego głosu, podobnie jak w przypadku niemieckiej nazwy brzmiącej uhu.
Bardzo duży ptak, wyraźnie większy od orlika grubodziobego, choć mniejszy od orła przedniego.
Obie płci są ubarwione jednakowo, ale samice są znacznie większe. Sylwetka masywna, z dużą okrągłą głową, szerokimi zaokrąglonymi skrzydłami i krótkim ogonem. Na okrągłej głowie charakterystyczne „uszy” z piór o długości 8–10 cm, zwykle położone poziomo, a stawiane gdy ptak jest zaniepokojony lub nawoływany.
Upierzenie mocno zmienne w zależności od podgatunku, ale zwykle w różnych odcieniach brązu. Na wierzchu ciała pióra z ciemnym wzorem przypominającym korę - rodzaj kamuflażu.
Puchacz jest w stanie obrócić głowę o 270 stopni, co rekompensuje mu dosyć ograniczony, w porównaniu do innych ptaków, kąt widzenia.
Samiec odzywa się najintensywniej w porach wieczornych lub o zmroku. Jest to przerywane co 8–12 sekund, bardzo donośne (słyszane nawet do 5 km) ponure pohukiwanie „pu-hu” lub „PHUoo” (od czego wzięła się nazwa). Samica odpowiada tym samym, lecz o oktawę wyższym i ochrypłym głosem. Okrzyki alarmowe są ostre, szczekliwe. Zaniepokojone kłapią też dziobem. Puchacze odzywają się praktycznie przez cały rok, najintensywniej jesienią (wrzesień i październik) oraz zimą przed złożeniem jaj (styczeń–luty). W okresie tokowania pod koniec zimy ich hukanie słychać całymi nocami.
Aktywny o zmierzchu, świcie i w nocy. Gdy nie poluje, siada w eksponowanych miejscach. W dzień przesiaduje na półce skalnej albo na grubej gałęzi w koronie drzewa, przy pniu. W locie dość szybko, płytko i sztywno uderza skrzydłami. Lot nieco chwiejny, ptak potrafi robić nagłe zwroty. Osiadły; jedynie niedojrzałe ptaki w pierwszym roku życia koczują, poszukując własnego terytorium, a osobniki z gór mogą schodzić w niższe partie. Bardzo wrażliwy na niepokojenie, spłoszony z gniazda może porzucić lęg.
Na wolności puchacz dożywa maksymalnie około 20 lat, w niewoli nawet ponad 60.
W Polsce skrajnie nieliczny ptak lęgowy (270–380 par w latach 2013–2018). Główne obszary występowania to przede wszystkim góry – Sudety i Karpaty, środkowe i zachodnie Pomorze, północna Wielkopolska, puszcze w północno-wschodniej Polsce (Puszcza Białowieska) oraz Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie na Lubelszczyźnie.
Na nizinach zasiedla stare, zwarte, rozległe lasy (częściej iglaste) w pobliżu bagien, torfowisk, rzek i jezior lub innych otwartych przestrzeni zapewniających pokarm przez cały rok. Występuje również w górach, gdzie wybiera skaliste wąwozy i urwiska, również kamieniołomy. Na południu zamieszkuje też obszary pustynne. Terytorium lęgowe ma promień ok. 2–4 km, zimą więcej. Potrzebuje ustronnego, odludnego miejsca na założenie gniazda, gdzie nie będzie niepokojony, oraz otwartej przestrzeni i luźnych zadrzewień, gdzie będzie mógł polować. Niektóre osobniki mogą lęgnąć się w pobliżu siedlisk ludzkich, jeśli znajdą dobre miejsce bogate w pokarm. Szczególnie dotyczy to wysypisk śmieci, gdzie licznie występują szczury.
Poluje na bardzo zróżnicowane pod względem wielkości ofiary: od maleńkich owadów po młode sarny i jelenie. Najczęściej odżywia się średniej wielkości ptakami i ssakami (takimi jak np. kaczka krzyżówka lub jeż), mniejszą lub większą zdobycz chwyta najczęściej z braku innych, potencjalnych ofiar. Poluje najczęściej na terenach otwartych, często w pobliżu zbiorników wodnych lub wręcz nad nimi. Ofiary atakuje najczęściej z czatowni (którą może być samotne drzewo, słup lub inne wysokie miejsce), rzadziej z lotu patrolowego. Gdy tylko dostrzeże potencjalną ofiarę, lecąc bezszelestnie, z wyciągniętymi szponami, atakuje ją. Po jej schwytaniu puchacz niesie ją na miejsce, gdzie sam ją zjada lub gdzie przekazuje ją samicy. Mniejsze ofiary połyka w całości, większe musi wstępnie poćwiartować.
Uzupełnienie diety mogą niekiedy stanowić płazy (do 15% udziału w diecie, głównie żab), gady, owady i chwytane z powierzchni wody lub zbierane z brzegu ryby. Zjadana zawartość przewodu pokarmowego ofiar ułatwia puchaczom trawienie.
Wypluwki są bardzo duże, o średnich wymiarach 70×35 mm. Mają zbitą konsystencję i szary lub jasnobrązowy kolor. Zawierają przede wszystkim czaszki drobnych ssaków, a także kości, pióra i dzioby ptasie oraz kolce jeży.
Wyprowadza jeden lęg w roku. Moment złożenia jaj przypada od lutego do początku kwietnia. Część par może w danym roku w ogóle nie przystępować do lęgu. Pary pozostają razem przez całe życie.
Na nizinach gniazda zakłada na drzewach (częściej iglastych), w rozwidleniu konarów w środkowej części korony, albo też na ziemi (u nasady pnia, pomiędzy korzeniami, na kępie w olsie i lasach podmokłych lub na bagnach, pod wykrotem). Na terenach nizinnych częściej zajmuje opuszczone gniazda dużych ptaków: myszołowów, bocianów czarnych. W górach gnieździ się na słabo porośniętych nawisach, półkach i w załomach skał. Rzadziej gniazduje w dużych dziuplach. W obrębie terytorium puchacz ma kilka miejsc gniazdowych, z których okresowo korzysta. Gniazdo ma postać płytkiego dołka, wypełnionego suchą trawą, mchem lub gałęziami, z czasem zapełnia się wypluwkami oraz sierścią i piórami ofiar. Okres gniazdowania trwa zwykle 3 miesiące, wówczas puchacze są wrażliwe na wszelkie zakłócenia spokoju.
Na przełomie marca i kwietnia samica puchacza znosi przeważnie 2–3 jaja, niemal kuliste, równobiegunowe, białe ze słabym połyskiem. Jaja są składane w odstępach 2–3 dniowych i wysiadywane od złożenia pierwszego jaja przez ok. 32–35 dni.
Pisklęta klują się niejednocześnie, w związku z tym występuje między nimi różnica w wielkości. Oboje rodziców karmią młode. Pisklęta po wykluciu są ślepe, w 3. tygodniu młode zaczynają samodzielnie pobierać pokarm. Opuszczają gniazdo po ok. 35 dniach, nie będąc jeszcze lotne. Oddalają się od miejsca wylęgu na niewielką odległość, ukrywając się w dzień, a wieczorem głośno domagając się od rodziców pokarmu. W 7.tygodniu życia potrafią już latać. Przeżywalność młodych puchaczy jest niewielka: pierwszy rok przeżywa ok. 1/3 ptaków. Dojrzałość płciową uzyskują w 2–3. roku życia.
W 2015 roku szacowała liczebność populacji europejskiej (wraz z Turcją) na 18 500 – 30 300 par lęgowych, czyli 36 900 – 60 600 dorosłych osobników. Liczebność światowej populacji, obliczona w oparciu o te szacunkowe dane, mieści się w przedziale 100–500 tysięcy dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy.
W Europie notowany jest wzrost liczebności puchacza. Wokół gniazd puchaczy obowiązuje strefa ochronna: przez cały rok w promieniu do 200 m, a okresowo (od 1 stycznia do 31 lipca) w promieniu do 500 m od gniazda. Jeszcze w latach 80. XX w. liczebność puchacza szacowano na 130–150 par; dzięki m.in. działaniom ochronnym liczebność ta wzrosła do obecnych 270–380 par.
Głównymi zagrożeniami są: zakłócenia na obszarach lęgowisk, na które ptak ten jest szczególnie wrażliwy. Mogą one być spowodowane aktywnością człowieka (turystyka, wspinaczka skalna, sporty) lub gospodarką leśną; kolizje z pojazdami i przewodami wysokiego napięcia; intensyfikacja rolnictwa, która niekorzystnie wpływa na tereny łowieckie puchacza; wycinanie starodrzewi.
Wśród możliwych metod ochrony można wymienić: tworzenie stref ochronnych wokół gniazd; budowanie sztucznych gniazd i platform, oczyszczanie zarośniętych, opuszczonych gniazd, zabezpieczanie kęp w olsach – tam gdzie problemem może być brak naturalnych miejsc gniazdowych lub gdzie są one narażone na plądrowanie przez naziemne drapieżniki; ograniczanie penetracji ludzkiej w sezonie lęgowym puchaczy (od stycznia do końca lipca).
